Freddie Mercury is boos: ‘Death on two legs’

Queen heeft in het begin van 1975 eindelijk twee hits te pakken met Seven Seas Of Rhye en Killer Queen. Dankzij het succes gaan ze maandenlang op tournee door Groot-Brittannië. Maar intussen worden ze genaaid door hun managers.

De gebroeders Barry en Norman Sheffield, eigenaren van de Trident Studio’s in Londen, rijden zelf in Rolls Royces, maar poeieren de Queen-bandleden af met een salaris van een paar tientjes per week. Roger Taylor krijgt geen nieuwe drumstokken, Freddie Mercury kan fluiten naar een nieuwe piano, de net getrouwde bassist John Deacon krijgt geen voorschot om een huis te kunnen kopen. De managers geven niet thuis.

Op een dag is het genoeg. Advocaat Jim Beach, een vriend van de band, grijpt in. Hij breekt de wurgcontracten open en keert het tij.

De leden van Queen zijn boos. Maar ook opgelucht. Ze willen aan het werk, de wereld veroveren. Met hun dream team producer Roy Thomas Baker en technicus Mike Stone gaan ze de studio in en zetten alles op alles. Met het album A night at the Opera schrijft Queen geschiedenis. Vaandeldrager van het album is natuurlijk de wereldhit Bohemian Rhapsody (het geniale bouwwerk waarover ik al eerder blogde).

Het openingsnummer Death on two legs legt de furie van Freddie Mercury bloot over de managers. Muzikaal en tekstueel is het een waanzinnig avontuur: een ontembaar verlangen, de energie van een groep muzikanten die een uitweg zoekt, die zich onder geen enkele voorwaarde laat ontkennen. Een venijnige rollercoaster van begeesterde waaghalzerij, duivelse dynamiek en extreme contrasten. In de songtekst wordt geen spaan heel gelaten van de Sheffields.

Zelf zegt Freddie hierover:

‘Death On Two Legs was the most vicious lyric I ever wrote. No-one would ever believe how much hate and venom went into the singing of that song, let alone the lyrics themselves. Just listen to the words carefully. I decided that if I wanted to stress something strongly, like that, I might as well go the whole hog and not compromise. I wanted to make the lyrics as coarse as possible. My throat was bleeding – the whole bit. I was changing lyrics every day trying to get it as vicious as possible. When the others first heard it they were in a state of shock. When I was describing it they said, “Oh yeah!” but then they saw the words and they were frightened by it. But for me the step had been taken and I was completely engrossed in it, swimming in it. I was a demon for a few days.’ — Freddie Mercury

Uiteindelijk zou het nog zes (!) albums duren voordat Queen definitief verlost was van de twee broers. Hier weet Freddie Mercury op majestueuze wijze zijn boosheid te transformeren tot de hoogst mogelijke vorm van kunst. Gelukkig heeft zijn onnavolgbare muzikale visie en performance het eeuwige leven.

Met dank aan Sven Ahrens.