De furie van Freddie Mercury in Death on two legs

Het heengaan van Freddie Mercury blijft een groot gemis. Zo’n icoon, zo’n briljant talent. Iemand die de toon zette met zoveel schitterende, tijdloze muziek. De man die mij altijd kippenvel bezorgde. Misschien wel de allergrootste performer die ik ken. Componist en zanger van ontelbare liedjes die in mijn bloed zitten. Ineens was de grote Freddie Mercury er niet meer. Ik kan er nog steeds niet aan wennen.

Queen was is een wereldband die ontroert, die keihard kan rocken. Geen nummers, maar hele bouwwerken. Waarin cabaret wordt gemixt met The Beatles. En Chopin met Jimi Hendrix. Hoe onsterfelijk de muziek van Queen is, hoeft gelukkig niemand te bewijzen. Wat goed is, blijft terugkomen.

Voor een lange autorit haalde ik laatst de cd A night at the Opera weer eens uit de kast. Het openingsnummer sloeg bij mij opnieuw in als een bom.

Death on two legs

Het verhaal achter Death on two legs is even tragisch als schitterend. Aan het begin van 1975 zaten de heren van Queen financieel in zwaar weer. Ondanks het succes (twee hits Seven Seas Of Rhye en Killer Queen en maandenlange tournees door Groot Brittannië) hielden hun managers het grootste deel van de inkomsten voor zichzelf. De gebroeders Sheffield (eigenaren van Trident) reden in Rolls Royces en poeierden intussen de bandleden af met een maandloon van slechts enkele tientjes per week.

Door de slechte deal voelde Queen zich genaaid. Roger Taylor kreeg geen nieuwe drumstokken, Freddie Mercury kon fluiten naar een nieuwe piano, bassist John Deacon kreeg geen voorschot om een huis te kunnen kopen. De managers gaven niet thuis. Toen was het genoeg. Jim Beach, de advocaat van Queen, greep in. Hij wist de deals open te breken en het tij te keren. Al zou het nog zes (!) albums duren voordat Queen definitief verlost was van de Sheffieldjes. Een dure grap.

Furie

De leden van Queen waren heel boos. Maar ook opgelucht en vooral extreem gedreven om de wereld te veroveren met hun muziek. Ze gingen de studio in met hun dream team producer Roy Thomas Baker en technicus Mike Stone. Ze zetten alles op alles. Het resultaat is muziekgeschiedenis.

A night at the Opera is een buitengewoon sterk en extreem gevarieerd album, waarin elk bandlid songs aan heeft bijgedragen. Over het geniale bouwwerk Bohemian Rhapsody blogde ik al eerder. Het veel minder bekende Death on two legs heeft alles in zich. Een ontembaar verlangen, de energie van een groep muzikanten die een uitweg zoekt, die zich onder geen enkele voorwaarde laat ontkennen, de furie van Mercury.

Kunst

Muzikaal is het een rollercoaster van begeesterde waaghalzerij, duivelse dynamiek en extreme contrasten. In de venijnige, bijna literaire songtekst wordt geen spaan heel gelaten van de ex-manager. Zelf zei Freddie hierover:

‘Death On Two Legs was the most vicious lyric I ever wrote. No-one would ever believe how much hate and venom went into the singing of that song, let alone the lyrics themselves. Just listen to the words carefully. I decided that if I wanted to stress something strongly, like that, I might as well go the whole hog and not compromise. I wanted to make the lyrics as coarse as possible. My throat was bleeding – the whole bit. I was changing lyrics every day trying to get it as vicious as possible. When the others first heard it they were in a state of shock. When I was describing it they said, “Oh yeah!” but then they saw the words and they were frightened by it. But for me the step had been taken and I was completely engrossed in it, swimming in it. I was a demon for a few days.’ — Freddie Mercury

Op majestueuze wijze weet Freddie Mercury zijn boosheid te transformeren tot de hoogst mogelijke vorm van kunst. Gelukkig heeft zijn muziek het eeuwige leven.

Met dank aan Sven Ahrens.