Zondagochtend half acht.
De bel gaat.
Twee mensen voor de deur. Jezus, denk je, Jehova’s.
Rot op.
Zo voel ik me ook als Harry me een platencontract aanbiedt.
Wat, mag je een plaat maken?
In 2004, net als ik mijn vrouw vertel dat ik klaar ben voor het grote werk, belt Harry. ‘Wij willen een plaat met je maken.’
Hij laat het contract zien. ‘Wij betalen alle kosten,’ zegt Harry: ‘de studio, de fotograaf. We maken de hoes, we regelen alles. Teken maar.’
Ik moet meer dan de helft van mijn auteursrechten afstaan. En niet ikzelf, maar het label is straks de eigenaar van mijn opname.
Als tegenprestatie neem ik 350 van mijn eigen cd’s af bij het label. Niet tegen inkoopprijs, maar voor het volle pond. 7000 euro.
Pardon?
Als ik doorvraag over de details, blijft hij vaag.
Het klinkt alsof ik de verf op de muur van mijn eigen cel mag uitkiezen. Ik gooi het contract in de prullenbak. Ik zoek het zelf wel uit.
Ik begin een eigen label. Dat doet niemand, in 2004, maar dat kan ik best
Elke platenzaak koopt zijn cd’s in bij Bertus, een landelijke distributeur. Okee, dus daar moeten mijn eigen cd’s straks ook naartoe.
Ik regel een bedrijfsnaam, een zakelijk bankrekeningnummer en een inschrijving bij de KvK. Daarmee kom ik ook binnen bij digitale distributeurs, die mijn muziek op iTunes en Spotify zetten.
Artwork
Voor mijn cd-cover koop ik een stockfoto en voor de portretten in het cd-boekje huur ik een fotograaf. Ik ontwerp een logo en ik schrijf de liner notes.
CD’s laat ik drukken bij een perserij. Ik leer mezelf werken met Illustrator en ik knutsel een hoesontwerp 300 dpi in CMYK. Kijk mama, zelf ontworpen.
En nu de muziek nog
Ik maak arrangementen. Ik huur een studio. Ik vraag bevriende muzikanten om mee te spelen. Ik betaal ze netjes. Kan ik.
Als de muziek af is, maak ik samen met een producer een mooie sound en zet ik de nummers in de beste volgorde.
Ik vraag een uitgeverslicentie aan bij Buma Stemra. We komen er wel.
De boer op
Nog voordat de dozen met cd’s bij mij in de gang staan, vertel ik iedereen over mijn nieuwe plaat. Niet alleen mijn oma: collega’s, journalisten, boekingsagenten, tijdschriften, bloggers en de tandarts. Ze vinden het leuk dat ik zelf mijn label ben.
Mijn waagstuk werkt. In het radioprogramma Kunststof vertel ik hoe ik mijn cd-dozen op de fiets rondbreng. Met het titelnummer White & Blue win ik een compositieprijs. North Sea Jazz nodigt me uit om te komen spelen. Yay!
Als een paar maanden een koerier aanbelt om 150 cd’s op te halen voor Japan, voel ik mij de koning.
Het is gelukt.
Mijn muziek is de wereld in.
Mooi geschreven Tom, ben erg benieuwd naar het boek(je)
fijn dat je mensen inspireert/ helpt/waarschuwt zodat er meer tijd overblijft voor mooie muziek en [vrolijkheid in het algemeen]
Mooi dat je zo’n uitdaging durft aan te gaan
Tof Tom, als het boekje klaar is kom ik m van je kopen, zonder tussenpersoon 😉
Leuk Tom zo ben ik ook bezig,op dit moment,hebt inmiddels 2 single klaar groetjes, LANIO
Hoi! Ik zie hierboven mensen praten over een boek. Gaat dat Over muziek zelf uitbrengen? Waar zou ik die dan kunnen kopen? 🙂 ik ben wel geïnteresseerd!