Hoe ik middenin een gesprek een saxsolo ontdekte van Stanley Turrentine.
Op een feestje raak ik verzeild in een gesprek. Middenin het gesprek hoor ik ergens muziek: ergens uit een iPod speakertje komt hele goeie jazz. Wat het precies is, kan ik niet horen. Het is te zacht.
Langzaam neemt de muziek het gesprek over. Tegen mijn gesprekspartner begin ik lichtjes en goedkeurend te knikken. Ik bedoel er niets mee, ik ben gewoon lekker mee aan het swingen. Alsof mijn hoofd aan de hihat van de drummer zit vastgeplakt.
Daar zijn de blazers! Binnen een seconde pak ik de draad weer op van het gesprek. Dit is topsport. Niets gemist, gelukkig. Wahaa, wat is dat voor drumfill? Ik laat niets merken, maar als je goed kijkt, zie je dat ik langzaam kopje onder ga in deze hele situatie. De muziek is gewoon te sterk.
Voor de derde keer in een halve minuut zoeken mijn ogen het kleine scherm van de iPod. Maar de lettertjes zijn te klein (of mijn ogen zijn te slecht). Ik zoek naar iets van een hoes, een titel of een artiestennaam, een glimp, maar het is tevergeefs. Ik wil even gaan kijken. Ik moet. Maar dat dóe je niet, dat kun je niet maken, spreek ik mezelf toe. Er is iemand een verháál aan het vertellen.
Dan komt de saxolo. Dat is de officiële genadeklap. Ik hoor het meteen: dat is Stanley Turrentine. Met een sound als een stanleymes — dat waarschijnlijk naar hem is vernoemd — snijdt zijn feestelijke saxofoonspel door de speakertjes. Mijn hart maakt een vreugdesprong.
Nu ben ik niet meer te houden. Ik loop weg, ruk de iPod uit de houder, zodat ik kan zien van welke plaat het is. Doordat ik de iPod aanraak, stopt de muziek en iedereen kijkt mij verschrikt aan.
Chili Peppers van Duke Pearson. Ook mijn gesprek is inmiddels afgelopen. Maar die track, die heb ik. Die neemt niemand mij meer af.
Herkenbaar en wederom mooi opgeschreven Tom 😉