De grillige schoonheid van De Vuurvogel

Na het beluisteren van De Vuurvogel was ik heel lang stil. Muziek is de beste drugs die er bestaat. Een gevoel, een ervaring, een wereld die je fantasie te boven gaat.

De grillige bewegingen van Stravinsky vind ik prachtig. Spits en confronterend. En dan weer sierlijk en bloedmooi. Donker en licht, in het mooiste contrast. Een heel andere definitie van ‘mooi’. Dingen hoeven helemaal niet op te lossen. De spanning die zo magistraal blijft hangen. Helemaal tot het eind. En dan breekt de hemel open.

De Vuurvogel kocht ik als luisterboek. Gijs Scholten van Aschat vertelt. De prachtige illustraties zijn van Annemarie van Haeringen. Een welhaast perfecte eenheid, zo’n kijk- en luisterboek, als je het mij vraagt.

Het is een prachtig sprookje. En dat maakt het gemakkelijker om de expressie in de muziek te volgen. Het wordt mooi verteld.

Als kind luisterde ik graag sprookjes op mijn kamer. Verhalen op lp. Verteld in geluiden en muziek, maar zonder beeld. Die beelden maak je dus in je hoofd, net als met lezen. Gek eigenlijk, via het luisteren komt ik dieper in mijn binnenste.

Wanneer ik zelf muziek maak, gaat van binnen naar buiten. Maar muziek luisteren is meer van buiten naar binnen. Soms heb ik daarbij dus een duwtje nodig, iemand die me even over een drempel heen helpt.

Helemaal

Later vond ik nog meer schitterend werk van dezelfde componist, zoals Pulcinella. Vroeger kwam ik daar niet doorheen. Ik vond het een iets te stevige boterham. Maar nu heeft de muziek van Stravinsky mij gegrepen. Ik luister dóór.

Lang leve YouTube, want ik vond een geweldige (volledige versie van de) Vuurvogel gespeeld door het Vienna Philharmonic onder leiding van Valery Gergiev uit 2000. Deze briljante Russische dirigent weet uitstekend raad met de ornithologische studie van Stravinsky.