Ik greep in de boekenkast naar een oude liefde: de ‘cursiefjes’ van Simon Carmiggelt. Zijn werk leerde ik pas kennen bij zijn overlijden in 1987. Dat is doorgaans het moment waarop iemand meer aandacht krijgt dan in zijn hele leven daarvóór. Gelukkig voor mij, want ik was meteen fan van zijn fraaie portretten, heldere beschrijvingen en prachtig taalgebruik. Vooral de Kroegverhalen zijn kostelijk en geniaal geschreven.
Volgens mij is Carmiggelt de eindbaas van de column. De meester van de melancholie op de vierkante meter. In een paar honderd woorden het leven van alledag beschrijven, op maat gegoten in een vermakelijk verhaal met een kop en een staart, iets wat je mééneemt in de dag, waar iedereen zich in herkent en wat de moeite van het nalezen nog waard is. Ik denk bij alles: kon ik maar zo schrijven als Carmiggelt.
In zijn tv-programma draaide Carmiggelt altijd In a sentimental mood. Kent u de versie van Steps Ahead? Eén van de mooiste uitvoeringen die ik ken.
Geef een reactie