Op Uitzending Gemist zag ik gisteren de documentaire Liever dan geluk uit 2011 over één van de grootste artiesten die ik ken: Herman Finkers. Hij gaat een uur lang in gesprek met Paul Witteman. Met Finkers meekijken, naar hoe hij kijkt naar de wereld, vind ik een bijzondere ervaring.
Dat was twintig jaar geleden zo, dat is nog steeds zo. Aan scherpzinnigheid heeft hij nog niets ingeboet. Zijn helderheid is verbluffend en ontroerend. Moeilijke onderwerpen ontwijkt hij niet, integendeel.
‘Wat weten wij? Wij weten niks. We zitten in één groot geheim.’ — Herman Finkers
Niemand kan tegenstellingen zo droog verwoorden, niemand spreekt zo teder en tegelijk zó nuchter over de liefde, niemand kan het leven zo bezingen als hij.
Finkers is een groot bewonderaar van Reve: ‘De mengeling van religie, kunst, de wanhoop van het bestaan en humor, die is gewoon niet uit elkaar te halen.’
Het grappige is: dat is precies datgene wat Finkers zelf zo mooi doet. In een paar zinnen dringt hij door tot de kern. Over zijn humor, zijn grote liefde, de dood, over zijn vak en over religie. Met waardigheid, passie en intelligentie.
‘Grappen maken is juist dichter bij de kern komen, niet ervan afduwen.’ — Herman Finkers
Hoe groot kun je zijn als mens en als kunstenaar? Zijn woorden bevatten zoveel plezier en wijsheid inéén. Met een levenslust die zo puur is en vol verwondering.
Dat wij Herman Finkers meemaken, dat is geluk hebben.
“Dat wij Herman Finkers meemaken, dat is geluk hebben.”
Mooi gezegd, dit geldt voor elke kunstenaar de naam waardig!
Een van de beste dingen wat Herman Finkers heeft gezegd blijft: “Ik ben niet getrouwd, omdat mijn schoonouders geen kinderen konden krijgen.”