Na de vrijmarkt – hoe gezellig ook – is het een verademing om in het bos te wandelen. Er schijnt een voorzichtig lentezonnetje waardoor het mooi licht is. Het is niet meer zo koud. Ik zie overal knopjes aan de takken. Het is extreem rustig; ik hoor bijna niets, alleen de vogels.
De lente hangt in de lucht als een onontkoombaar iets. Een krachtige beweging van de natuur. Die hoop, kracht en vertrouwen geeft dat het leven altijd dóórgaat.
Door het oog van mijn camera zoek ik naar vormen, schaduwen en lichtval – hoe het licht precies valt en waar het vandaan komt. Alles met de hand. Als ik zwart-wit fotografeer krijg ik hele andere foto’s dan wanneer ik in kleur schiet. Het proces dwingt me om de tijd te nemen. En dat doe ik maar al te graag.
(Klik op een foto voor een vergroting)
