Vaak wanneer ik een benzinestation bezoek, gebeurt er iets vreemds. Zo parkeerde ik vorige week stomtoevallig mijn auto naast Steve Gadd.
Hij stapte net uit. De legendarische drumkoning was een paar dagen in Nederland en op weg naar Schiphol, om te gaan toeren met Chick Corea. Zijn Nederlandse manager Daan van Rijsbergen (die ik ken van mijn optredens met Alain Clarke) zette ons op de foto en nodigde me uit voor een koffie.
Ik keek op de klok en besloot dat ik met dit verhaal wel een kwartiertje later kon komen.
Daar stonden we dan, te kletsen over alledaagse dingen aan zo’n lullig barretje tussen de gehaktballen, broodjes en kranten nuttigende forensen die natuurlijk helemaal niet doorhadden wat een grootheid Steve Gadd is.
Pas toen ik de A2 weer opreed, hoorde ik honderd platen waar hij op meespeelt, allemaal tegelijk, door elkaar heen in mijn hoofd en kwamen er allerlei vragen in me op, die ik nog had willen stellen. Als je het niet vraagt, weet je het niet.
De grote glimlach op mijn gezicht bleef een dag of drie staan.
