Als ik dromerig door een tankstation schuifel, dwalen mijn gedachten af naar mijn lieve vrienden Danny en Marleen, die zojuist met het overlijden van Hans Vermeulen een dierbare vriend zijn verloren.
Ik pak een blikje uit de koelkast, en denk aan de vluchtige ontmoeting die ik ooit met hem had. Hans Vermeulen had een kamerbreed charisma. Een grote, royale man, die liever niet teveel opviel. Maar dat was onmogelijk – met zo’n prettige stem en zo’n warme uitstraling. Iedereen hield van hem, dat was duidelijk.
Als ik muziek hoor op de speakers van het door TL-buizen verlichte bezinenstation, veer ik op. Het is The Eyes of Jenny. Zo’n twee minuten sta ik aan de grond genageld, verbaasd over dit merkwaardige toeval maar ook meteen verwonderd. In 1981 was dit liedje op de radio. Toen er nog mooie Nederlandse liedjes werden gemaakt. Ik wist de akkoorden nog, de gitaarlijntjes, de bas. Ook al had ik het veertig jaar niet gehoord. Ik zong het refrein mee alsof het gisteren was. Wat een bloedmooi nummer. Hans Vermeulen was een geweldig talent.
Sterkte Danny en Marleen. Wat zullen jullie hem missen.
Reacties op “The eyes of Jenny”
Ik heb The eyes of Jenny jarenlang iedere Tour de France gehoord, waar Herman van der Velden het steevast draaide op de verjaardag van een collega die Jennie heette. Muziek draagt bijzondere herinneringen.