In een bijzonder ongezellig tankstation schuifelde ik wat langs de koelkasten, toen ik dacht aan mijn goede vrienden Danny en Marleen, die zojuist met het overlijden van Hans Vermeulen een dierbare vriend waren verloren.
Terwijl ik een deur opende en een flesje prik vastpakte, dwaalde ik in gedachten terug naar de vluchtige ontmoeting die ik ooit had met Hans Vermeulen en zijn kamerbrede charisma.
Een grote, royale man, die liever niet teveel opviel. Maar dat was onmogelijk met zo’n prettige stem en zo’n warme uitstraling. Iedereen hield van hem, dat was duidelijk.
Mijn gedachten werden echter verstoord door het penetrante, holle geratel van de koffiemachine. Toen het lawaai ging liggen, hoorde ik muziek.
Wat een toeval. Het was The Eyes of Jenny.
Het zal een minuut of drie, vier hebben geduurd, dat ik in dat door TL-buizen verlichte benzinestation stond, aan de grond genageld. Wel strategisch opgesteld, dichtbij de speaker.
Ik dacht even aan 1981, toen ik dit bloedmooie liedje op de radio hoorde. Toen er nog Nederlandse liedjes werden gemaakt die zich konden meten met de rest van de wereld.
Ik wist alle akkoorden nog, de gitaarlijntjes, de bas. Ook al had ik het veertig jaar niet gehoord, ik zong het refrein nog mee alsof het gisteren was. Wat een schitterend nummer.
Ik heb The eyes of Jenny jarenlang iedere Tour de France gehoord, waar Herman van der Velden het steevast draaide op de verjaardag van een collega die Jennie heette. Muziek draagt bijzondere herinneringen.