In een bijzonder ongezellig tankstation schuifelde ik wat langs de koelkasten.
Ik dacht aan mijn lieve vrienden Danny en Marleen, die zojuist met het overlijden van Hans Vermeulen een dierbare vriend waren verloren.
Terwijl ik een van de deuren opende en een blikje vastpakte, dacht ik aan de vluchtige ontmoeting die ik ooit met hem had.
Hij had een kamerbreed charisma. Een grote, royale man, die liever niet teveel opviel. Maar dat was onmogelijk – met zo’n prettige stem en zo’n warme uitstraling. Iedereen hield van Hans Vermeulen, dat was duidelijk.
Mijn dagdroom werd echter ruw verstoord door het penetrante, holle geratel van de koffiemachine.
Toen het lawaai ging liggen, hoorde ik muziek. Het was The Eyes of Jenny.
Zo’n twee minuten stond ik aan de grond genageld in dat door TL-buizen verlichte benzinestation. Strategisch opgesteld, dichtbij de speaker, dat wel.
In 1981 was dit liedje op de radio. Toen er nog mooie Nederlandse liedjes werden gemaakt.
Ik wist de akkoorden nog, de gitaarlijntjes, de bas. Ook al had ik het veertig jaar niet gehoord. Ik zong het refrein mee alsof het gisteren was. Wat een bloedmooi nummer.
Sterkte aan iedereen – en vooraal aan jullie, Danny en Marleen. Wat zullen jullie hem missen.
Ik heb The eyes of Jenny jarenlang iedere Tour de France gehoord, waar Herman van der Velden het steevast draaide op de verjaardag van een collega die Jennie heette. Muziek draagt bijzondere herinneringen.