Het duurde even voordat ik het spel van Chris Cheek leerde waarderen. Maar toen sloeg het in als een bom.
Chris Cheek is misschien niet zo bekend als zijn tijdgenoten Chris Potter, Joshua Redman, Seamus Blake of Mark Turner. En niet te verwarren met Chris Speed. U kunt hem wél kennen van Rudder, Steve Swallow, Paul Motian’s Reincarnation of a Love Bird, in Charlie Haden’s Liberation Orchestra en van de Bloomdaddies.
Saxofonist Chris Cheek is fantastisch en uniek. Hij speelt volstrekt origineel. Van alles wat ik hem horen spelen, heb ik nog niet één keer een herhaling gehoord, van iets dat hij daarvoor speelde. Je hoort en ziet hem soms worstelen, hij speelt echt in het moment. Hij komt met verrassende wendingen, melodische vondsten en interessante bewegingen. Hij neemt enorme risico’s, technisch en muzikaal. Maar het blijft solide, herkenbaar en geweldig in time. Flarden van Stan Getz komen voorbij, maar ook van Warne Marsh. Chris Cheek is een pionier, als je het mij vraagt.
Yeah Tom, goed stuk. Supergast. Volgend jaar november is hij gast bij onze groep Wild Man Conspiracy. klein toertje in oktober/november 2016