Wat is het mooiste plekje van jouw lievelingsstad?
Die vraag is bijna onmogelijk te beantwoorden.
Elke straathoek in het centrum van New York, Tokio, Berlijn of Havana is een stad op zich. Met een eigen sfeer, een eigen tempo en een eigen ecosysteem van menselijke rituelen, culturen, vormen en licht. Een markt, een park en een museum kunnen in een wereldstad prima naast elkaar gedijen.
Juist die veelheid, verscheidenheid en de verbondenheid maken van al die mooie plekjes sámen een rijk en kosmopolitisch geheel. Met een rode draad en een kloppend hart. Een plek die leeft, waar je verrast wordt, waar elk jaargetijde wel iets te beleven is.
Zo kijk ik ook naar het Metropole Orkest. Als een wereldstad met vele gezichten; niet te vangen in één beeld. Muziek – zoals alle kunst – is soms een raam waardoor we naar de wereld kijken en soms een spiegel waarin we onszelf zien. Door ons te verbinden met de muziek ervaren we verbondenheid met elkaar, met de plek waar we zijn en met de zin van ons bestaan. Muziek maakt ons daarvan bewust. Zo vervult het Metropole Orkest een onbetaalbare rol in ons levende culturele erfgoed.
‘Een orkest dat overal ter wereld speelt, heeft dat eigenlijk wel een thuishaven?’, vroeg ik mij af.
Dat moet dan wel North Sea Jazz zijn, waar levende en avontuurlijke muziek sinds 1976 in volle glorie worden omarmd. Het festival heeft ook iets weg van een wereldstad.
Van alle optredens van het Metropole Orkest tijdens North Sea Jazz bewaar ik aan het optreden met Pat Metheny in 2003 de meest bijzondere herinnering. Zijn muziek is de perfecte match voor het Metropole Orkest: rijk, dynamisch, spannend, veelkleurig en vol leven. De vormen, lagen en orkestraties die de visionaire gitarist altijd bedenkt voor zijn composities, vielen bij het Metropole Orkest prachtig op hun plaats. Wonderbaarlijke live-muziek die de albumversies vele malen ontsteeg. Pure magie.
Geschreven voor het blad Vrienden van het MO
