In 2007 schreef Koen Schouten in de Volkskrant dat hij mijn concert oersaai vond en allesbehalve origineel. Dat kwam aan. Ik vond het stom, maar had hij misschien ook een beetje gelijk? Sindsdien heb ik een haat-liefde verhouding met recensies. Zouden ze mij wel goed genoeg vinden? Is mijn muziek wel interessant genoeg of hip? Tel ik nog mee?
Recensies roepen altijd bepaalde vragen op, of ze nu positief zijn of niet. Wat zegt de mening van één recensent voor een publiek van – in dit geval – honderdduizenden lezers nu écht over jouw creatie? Wat nu als die recensent toevallige een slechte bui heeft? Of er gewoon niets van begrepen heeft? De lezer was er niet bij en is overgeleverd aan de waan van de dag. Om over de artiest nog maar te zwijgen. Mij is het nog nooit gelukt om een recensie niet persoonlijk te nemen. De kater van een slechte recensie kan jaren blijven hangen.
Maar deze keer had ik geluk.
Onder de kop ‘Zonder franje overtuigen‘ gaf Frank van Herk mijn plaat Big Time vier sterren. De volledige recensie zit achter een betaalmuur. Voor niet-abonnees: hier een paar snippets uit het artikel.
“De sax van van Tom Beek gaat recht naar het hart”
“[Het openingsnummer] Send In The Clowns overtuigt meteen. Het valt niet mee om alleen met toon en frasering zo’n liedje expressief te maken.”
“Beek speelt krachtig en helder als Dexter Gordon”
“De tenorsax van Tom Beek gaat er recht mee naar het hart.”
“Intelligente funknummers met verende swing”
“Een opwindende cd”
Dankjewel Volkskrant!
