In de French Quarter, in het oude centrum van New Orleans, voltrekt zich een klassieke mis en scène: een man struint ‘s nachts langs de louche barretjes, goktenten en nachtclubs. Wanneer hij een mooie, donkere dame van lichte zeden tegen het lijf loopt, springt er een vonk over; de man verandert in een op sex belust roofdier.
De scene vormt het verhaal van Lady Marmalade, de hit die bekend zou worden onder de subtitel Voulez-vous coucher avec moi. Of de songtekst, die bol staat van verwijzingen naar de Frans-Creoolse geschiedenis, ook autobiografisch is, vertellen songwriters Bob Crewe en Kenny Nolan er niet bij. Who cares? De hitsigheid van de tekst zal in elk geval hebben bijgedragen aan het succes.
Patti Labelle
Temidden van het diepe, bijtende soul-geweld vallen allereerst de hartverscheurende zangpartijen op, vol vrijgevochten sexuele energie. Die gaan door merg en been, rauw en brandend als de schrille zon op de straten van de zuidelijke staten. Stralend middelpunt van damestrio Labelle, tussen links- en rechtbuiten Nona Hendryx en Sarah Dash, is natuurlijk Patti Labelle. Zij wordt gezien als één van de grootste souldiva’s. Lady Marmalade was haar grote doorbraak. Deze superieure, dansbare mix van gospel en rhythm & blues was perfect op maat gesneden voor de stem van Patti Labelle. En perfect voor 1975.
De weg naar het succes was voor haar niet bepaald gemakkelijk. Na een flirt met psychedelische soul, wat duidelijk door platenmaatschappij Warner was bedacht en die bovendien drie albums zou duren, tekende Miss Labelle bij Epic Records. Haar manager Vicki Wickham was daarbij zo slim om producer Allen Toussaint in te schakelen — één van de hele grote jongens in New Orleans. Dat resulteerde in Nightbirds. Maar niemand had kunnen bevroeden dat het album zo’n grote hit zou herbergen.
Smokey Johnson
Het origineel van Lady Marmalade was enkele maanden eerder opgenomen door de band The Eleventh Hour. Toussaint sleutelde daarna wat aan het arrangement en aan de tekst. En belde de beste muzikanten uit zijn telefoonboekje, zoals gitarist Leo Nocentelli, bassist George Joseph Porter Jr. en organist Art Neville, die we kennen van The Meters.
Toussaint maakte van het slappe hippie-liedje een gierende soultrein. Met een diepe, messcherpe drumpartij, met smeuîge blazers en een feestelijk gorgelend Hammond-orgel. En natuurlijk de schitterende, venijnige uithalen van Patti Labelle.
Grote held van Lady Marmelade is voor mij drummer Smokey Johnson. Samen met Zigaboo Modeliste en hun legendarische voorganger Earl Palmer zette zijn ‘second line’ drumstijl de standaard voor de rock ‘n roll. Hoe Smokey Johnson dit liedje drumt, met die zware en toch swingende beat. En dan die moddervette hihat. Genieten!
Tijdloos
In Lady Marmalade weerklinkt veel méér dan het verlangen van één man. Moe van psychedelische hippie- en glitter-rock, geteisterd door de loden last van de Vietnam-oorlog en belazerd door Nixon, smachtte een hele generatie in het voorjaar van 1975 niet alleen naar de lente, maar vooral aan dansen en plezier. Hoe tijdloos is dat?
