Freddie Mercury is boos: ‘Death on two legs’

U kent het Queen album A Night At The Opera vooral van Bohemian Rhapsody. Maar achter het openingsnummer Death on two legs zit een verhaal dat weinigen kennen.

In het begin van 1975 zaten de heren van Queen financieel in zwaar weer. Ze hadden succes – door de twee hits Seven Seas Of Rhye en Killer Queen – maar intussen werden ze genaaid door hun managers.

De gebroeders Barry en Norman Sheffield, eigenaren van de Trident Studio’s in Londen, reden zelf in Rolls Royces. Terwijl de Queen-bandleden maandenlang op tournee waren door Groot-Brittannië, werden ze afgepoeierd met een salaris van een paar tientjes per week.

De managers gaven steeds niet thuis. Roger Taylor kreeg geen nieuwe drumstokken, Freddie Mercury kon fluiten naar een nieuwe piano, de net getrouwde bassist John Deacon kreeg geen voorschot om een huis te kunnen kopen.

Op een dag was het genoeg. Advocaat Jim Beach greep in, een vriend van de band. Hij brak de wurgcontracten open en keerde het tij.

De leden van Queen waren boos en ook opgelucht. Nu konden ze weer aan het werk: de wereld veroveren. Met hun dream team producer Roy Thomas Baker en technicus Mike Stone gingen ze de studio in. Ze zetten alles op alles.

Het resultaat is muziekgeschiedenis: A night at the Opera is een classic. Vaandeldrager van het album is natuurlijk de wereldhit Bohemian Rhapsody, het geniale bouwwerk waarover ik al eerder blogde.

Het openingsnummer Death on two legs is vooral het verhaal van de furie van Mercury. Muzikaal en tekstueel is het een waanzinnig avontuur: een ontembaar verlangen, de energie van een groep muzikanten die een uitweg zoekt, die zich onder geen enkele voorwaarde laat ontkennen. Een rollercoaster van begeesterde waaghalzerij, duivelse dynamiek en extreme contrasten. In de venijnige, bijna literaire songtekst wordt geen spaan heel gelaten van de ex-managers.

Zelf zei Freddie hierover:

‘Death On Two Legs was the most vicious lyric I ever wrote. No-one would ever believe how much hate and venom went into the singing of that song, let alone the lyrics themselves. Just listen to the words carefully. I decided that if I wanted to stress something strongly, like that, I might as well go the whole hog and not compromise. I wanted to make the lyrics as coarse as possible. My throat was bleeding – the whole bit. I was changing lyrics every day trying to get it as vicious as possible. When the others first heard it they were in a state of shock. When I was describing it they said, “Oh yeah!” but then they saw the words and they were frightened by it. But for me the step had been taken and I was completely engrossed in it, swimming in it. I was a demon for a few days.’ — Freddie Mercury

Uiteindelijk zou het nog zes (!) albums duren voordat Queen definitief verlost was van de Sheffieldjes.

Op majestueuze wijze weet Freddie Mercury zijn boosheid te transformeren tot de hoogst mogelijke vorm van kunst. Gelukkig heeft zijn muziek het eeuwige leven.

Met dank aan Sven Ahrens.