Freddie Mercury is boos: ‘Death on two legs’

Voor een lange autorit haalde ik laatst de cd A night at the Opera weer eens uit de kast. Het openingsnummer Death on two legs sloeg bij mij opnieuw in als een bom.

Het verhaal achter het nummer is even tragisch als schitterend.

Death on two legs

Aan het begin van 1975 zaten de heren van Queen financieel in zwaar weer.

Ze hadden wel succes: de twee hits Seven Seas Of Rhye en Killer Queen en maandenlange tournees door Groot Brittannië. Maar ze werden intussen genaaid door hun managers.

De gebroeders Barry en Norman Sheffield, eigenaren van de Trident Studio’s in Londen, reden zelf in Rolls Royces, maar poeierden intussen de Queen-bandleden af met een maandloon van enkele tientjes per week.

Roger Taylor kreeg geen nieuwe drumstokken, Freddie Mercury kon fluiten naar een nieuwe piano, bassist John Deacon kreeg geen voorschot om een huis te kunnen kopen. De managers gaven steeds niet thuis.

Op een dag was het genoeg.

Jim Beach greep in, de advocaat van Queen. Hij brak de wurgcontracten open en keerde het tij.

Toch zou het nog zes (!) albums duren voordat Queen definitief verlost was van de Sheffieldjes. Een dure grap.

Album

De leden van Queen waren boos.

Natuurlijk waren ze ook opgelucht. Nu konden ze weer aan het werk: de wereld veroveren.

Met hun dream team producer Roy Thomas Baker en technicus Mike Stone gingen ze de studio in. Ze zetten alles op alles.

Het resultaat is muziekgeschiedenis: A night at the Opera is een classic. Een sterk en gevarieerd album, waarin elk bandlid songs aan heeft bijgedragen. Vaandeldrager van het album is natuurlijk de wereldhit Bohemian Rhapsody, het geniale bouwwerk waarover ik al eerder blogde.

Furie

Het openingsnummer Death on two legs heeft alles in zich van een waanzinnig avontuur: een ontembaar verlangen, de energie van een groep muzikanten die een uitweg zoekt, die zich onder geen enkele voorwaarde laat ontkennen.

Het is vooral het verhaal van de furie van Mercury.

Muzikaal is het een rollercoaster van begeesterde waaghalzerij, duivelse dynamiek en extreme contrasten. In de venijnige, bijna literaire songtekst wordt geen spaan heel gelaten van de ex-manager.

Op majestueuze wijze weet Freddie Mercury zijn boosheid te transformeren tot de hoogst mogelijke vorm van kunst. Gelukkig heeft zijn muziek het eeuwige leven.

Zelf zei Freddie hierover:

‘Death On Two Legs was the most vicious lyric I ever wrote. No-one would ever believe how much hate and venom went into the singing of that song, let alone the lyrics themselves. Just listen to the words carefully. I decided that if I wanted to stress something strongly, like that, I might as well go the whole hog and not compromise. I wanted to make the lyrics as coarse as possible. My throat was bleeding – the whole bit. I was changing lyrics every day trying to get it as vicious as possible. When the others first heard it they were in a state of shock. When I was describing it they said, “Oh yeah!” but then they saw the words and they were frightened by it. But for me the step had been taken and I was completely engrossed in it, swimming in it. I was a demon for a few days.’ — Freddie Mercury

Met dank aan Sven Ahrens.