Hoe mijn studentenleven eruit zag? De hele dag binnen zitten, achter de piano. Thuis liep ik zolang mogelijk rond in mijn badjas, sax om mijn nek. Met alleen koffie en sigaretten. Douchen om half vijf, niks aan de hand. (De supermarkten waren toen nog maar tot zes uur open he?). Eén keer per jaar afwassen. ’s Avonds op pad, naar concerten of om zelf te spelen. Muziek ademen, muziek dromen, muziek léven. Dan werd het later en later, je dronk en rookte eens wat. Tussendoor een broodje shoarma. En dan plaatjes draaien tot het ochtendkrieken.
Alles wat riekt naar vitamines of de sportschool probeerde ik systematisch te vermijden. Zonlicht kwam er ook niet aan te pas. En sixpacks horen in de koelkast. Enfin, mijn studentenleven had vrij weinig te maken met surfplanken, zonnebrand en witte stranden. Muziek over surfen? Vond ik helemáál stom. Te happy. Te hoog tandpasta-gehalte. Te nep.
Dus lange tijd, wanneer ik wel eens The Beach Boys tegenkwam in de platenwinkel, moest ik er niets van hebben. Ga weg met je Surfin’ USA, dacht ik. Maar dat was een vergissing. Wat blijkt: The Beach Boys zijn briljant. Schitterende nummers, met bloedmooie zanglijnen en harmonies. Verrassende wendingen, ingenieuze liedvormen en allemaal hooks die je nooit meer vergeet, zo mooi.
Hier mijn twee lievelingsliedjes van The Beach Boys: God Only Knows en Tears in the Morning. De lijst met superieure liedjes is natuurlijk nog véél langer. Zucht. Ik heb nog zóveel in te halen, te leren en te studeren. Misschien moet ik eens gaan surfen.
