Mijn studentenleven zag er ongeveer zo uit: de hele dag achter de piano, in mijn badjas, sax om mijn nek. Met koffie en sigaretten.
En dat zo lang mogelijk. Douchen om half vijf, want de supermarkten waren toen nog maar tot zes uur open.
Eén keer per jaar afwassen. ‘s Avonds op pad, naar concerten of om zelf te spelen.
Muziek ademen, muziek dromen, muziek léven.
Dan werd het later en later, je dronk en rookte eens wat. Tussendoor een broodje shoarma. En dan plaatjes draaien tot het ochtendkrieken.
Alles wat riekt naar vitamines of de sportschool probeerde ik systematisch te vermijden.
Zonlicht kwam er ook niet aan te pas. En sixpacks horen in de koelkast.
Enfin, mijn studentenleven had vrij weinig te maken met surfplanken, zonnebrand en witte stranden.
Verblind door het beeld van een te hoog tandpasta-gehalte, moest ik nooit iets hebben van The Beach Boys. Ga weg met je Surfin’ USA, dacht ik.
Maar dat was een vergissing.
Wat blijkt: The Beach Boys zijn briljant.
Schitterende nummers, met bloedmooie zanglijnen en harmonies. Verrassende wendingen, ingenieuze liedvormen en allemaal hooks die je nooit meer vergeet, zo mooi.
Hier mijn twee lievelingsliedjes van The Beach Boys: God Only Knows en Tears in the Morning. De lijst met superieure liedjes is natuurlijk nog véél langer. Zucht. Ik heb nog zóveel in te halen, te leren en te studeren. Misschien moet ik eens gaan surfen.
