Mijn lief en ik zijn in blijde verwachting. Een heel bijzondere ervaring, een ongekend spannend proces en natuurlijk een geweldig vooruitzicht. Nieuw leven is natuurlijk altijd goed, maar omdat het van onszelf is, komt het allemaal ineens extra dichtbij.
Losjes erover lezen in een tijdschrift of een boek is er niet meer bij. Maandenlang lezen we bevallingsverhalen, zien we de prachtigste babyfoto’s, krijgen we hoogstpersoonlijk de borstvoedingsmafia op bezoek en komen we al googlend op websites met griezelige anekdotes en fora met de pietluttigste kwaaltjes. Gelukkig gaat het bij ons zeer voorspoedig. Wanneer ik dit schrijf, tikken we de 38 weken aan.
De vraag is dus of u dit leest vóór of ná het beschuit met muisjes. Misschien breken de vliezen zelfs al voor het eind van dit stukje, wie weet.
De mensen om ons heen zijn er maar druk mee. Dat is heerlijk en tegelijk beangstigend. Zo worden we overstelpt met babyspullen. Verbaasd kijken wij toe hoe hele zolders, bergingen en Shurgards worden leeggehaald met overbodig geworden kindermeubels, -speelgoed en -kleertjes. Lief bedoeld natuurlijk, maar intussen overwegen wij een tweede huis. Gisteren nog, wisten wij ternauwernood te voorkomen dat er hier meer dan drie wiegen staan. Wat moet je ermee. Nog voor de bevalling wordt meneer zijn kleding al meer gestreken dan die van zijn ouders bij elkaar (cumulatief). De jongeman is nog niet geboren, of zijn kledingkast puilt al uit.
Alleen al van de WITTE rompertjes met KORTE mouwen. Waar gaat dat heen.
Wij krijgen ook allerhande Tips. Naast de wat abstracte tips als ‘volg je eigen gevoel’ is er de categorie too much detail: ‘smeer parkietenzalf op je vagina anders krijg je aambeien’. Maar de ergste tips zijn “jij moet nog zooooveel leren”. Begrijpelijk, maar wat moet je daar nu mee.
De meeste adviezen heeft mijn lief gelukkig niet nodig, want zij is zeer goed ingelezen in de materie. De zwangerschap verloopt tot nu toe buitengewoon relaxt (insert: geluid van knokkels op onbewerkt hout). Hoe goed we ook voorbereid zijn, we hebben uiteraard geen idee wat ons nog te wachten staat.
De meest fascinerende aller tips is toch wel het klaarzetten van de Vluchttas. Dit is de koffer met spullen die je bij elkaar zoekt op het moment dat je in de haast met je zwaarweeënde vrouw naar het ziekenhuis vertrekt. In gedachten zie ik mijzelf midden in de nacht met 180 km/u over de Catharijnesingel rijden (Altijd zorgen voor een volle tank, knoop ik mijzelf in de oren). En mijn vrouw niet vergeten mee te nemen, ook zoiets. Maar: wat stop je allemaal in die tas?
Voor de bezwangerde wordt in de checklist niets aan het toeval overgelaten. En terecht. Lippenbalsem, pantoffels, peignoirs, voedings-bh’s, kleingeld voor de parkeerautomaat, een halve snackbar moet mee. Aan alles is gedacht. Maar de mannen komen er met alleen ‘ondergoed, scheer- en toiletspullen’ wat bekaaid vanaf.
Is er ook wifi in het ziekenhuis? Hoe lang moet je wachten in zo’n situatie? Moet ik als man zelf de ontsluiting opmeten? Met een geodriehoek? De meeste vragen durf ik toch niet hardop uit te spreken.
Ik gooi een paar tijdschriften, een fototoestel en een telefoonoplader in de tas, kus mijn vrouw welterusten en wacht op wat komen gaat.
een geodriehoek, hahahahahaha! nooit gedacht die ooit in deze context tegen te komen!
maarruh, zet ‘m op!
Dat gaat straks moeiteloos. Wordt mooi man. Verheug je. Deed ik ook op mijn 2 mannetjes. Geniet!!
Mooi blogje Tom. Heb je de tip “geniet, luister rondom de bevalling naar Lisette en doe alles wat ze vraagt” al gehad? 🙂
Overigens… van onze verloskundige mocht ik niet zelf met mijn vrouw naar ziekenhuis rijden. Veel te gevaarlijk volgens haar. Te groot risico op ongelukken. Zij reed en ik mocht er bij elke bevalling met eigen auto achteraan #lol
Relax!
Henk Boshove
Ik wens jullie een gelukkige gezondheid!
Directeur! Tip: Zorg voor wat druivensuiker en wat sultana’s of iets dergelijks. Het is in zo’n intense ervaring heel gemakkelijk om je eigen energiepeil te vergeten. Dan val je wat minder snel flauw en kun je alles zeker te weten meemaken. Geniet!
Ohja, geodriehoek is niet nodig. Rolmaat is al voldoende.
Je word n hele lieve papa!
Dag Tom, ben zelf vader van drie zonen en grootvader van drie (2 jongens, 1 meisje), raad zal ik je niet geven, wel iets over toeval: ik wou als antwoord mijn gedicht ‘Wiegelied’ posten, maar wachtte nog wat, en ondertussen heb ik net Bliss gedownload, en merk dat je daarop een gelijknamig nummer hebt, dus plaats ik het gedicht alsnog. Ik schreef het bij de geboorte van het zoontje van een collega en mocht het aan het kraambed voorlezen, een bijzonder moment. Wie weet speel je ooit eens dat Wiegelied terwijl ik voorlees, of zal ik het laten horen bij een volgende lezing (royalties included 😉
Dank voor je Bliss! Wat een ruimtegevoel straalt daaruit!
Wens jullie een hemelse tijd, laat het jullie overkomen. Warme groet, Bout
WIEGELIED
Kom, kom hier, kom bij me
ik neem je in mijn armen kind,
voor jou zing ik dit wiegelied,
zoals toen je nog in me woonde
we samen waren, onafscheidelijk,
verbonden door een levenslint.
Kom, kom hier, kom bij me
ik neem je in mijn armen kind,
met jou wil ik dan bidden kind,
opdat je lippen enkel woorden
kussen waaruit Liefde spreekt,
zoals je tot mij sprak toen je
nog in me woonde.
Kom, kom hier, kom bij me,
blijf nog even, zodat we samen
zweven tussen sterrenwolken
en dit alles glimlachend
aanschouwen, heen en weer
en heer en weer op golven
van dit vredig samenwonen.
O, kom, kom hier, kom bij me
kind, O, blijf nog even, laten
we drinken van elkaar en
schenken, een geschenk dat
deze dag als edelsteen markeren
zal, haar Licht zal schitteren,
herkenbaar zal je zijn, altijd
bij mij, ik zal je altijd vinden.
O, kom, kom hier, kom bij me
kind, want als ik je dan vind
zullen mijn tranen van geluk
dan schitteren naast jou als
sterren die door wolken
priemen, getallen opgeteld
verenigd, opgelicht verlicht.
Wat mooi lieverd. Ik heb geen tips. Wens jullie al het geluk! X