Nee, ik was niet met hem getrouwd. Hij was ook niet mijn vader, ik heb hem nooit ontmoet en ik heb ook geen speciale herinneringen aan hem als persoon. Hij zou ook geen nieuw materiaal presenteren. Ja, hij was misschien al in de herfst van zijn leven. Toch was ik geraakt door het overlijden van Glenn Frey, enkele dagen geleden.
Toen ik nog in korte broek over straat fietste met zijwieltjes, was de stem van Glenn Frey er al. Mijn geheugen gaat niet verder terug dan A new kid in town. Voor mij zijn zijn stem en dat nummer er altijd geweest. Ik ken de wereld niet zonder.
Als tiener luchtdrumde ik Hotel California mee, voor de spiegel in mijn zolderkamer. Af en toe probeerde ik voorzichtig een tweede of derde stem. Had ik liefdesverdriet, dan draaide ik Wasted Time. En One of these nights was in mijn studententijd een zeer effectief medicijn om verdrietige buien weg te spoelen.
Aan het eind van mijn conservatoriumstudie was het op een mooie zomerdag noodzakelijk om Heartache Tonight te draaien. Op het schoolplein. Hard vanuit de auto, met de ramen open, zodat iedereen het kon horen.
Lyin’ Eyes heb ik altijd gedraaid. Het maakte niet uit of er nu een verkering was gesneuveld, of dat ik gewoon goedgehumeurd was: ik ging altijd uit mijn dak op de hemelse harmonies.
Hoeveel auto’s heeft de muziek van The Eagles eigenlijk overleefd, vraag ik me ineens af. Die dingen lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden: mijn leven overdenken, autorijden en muziek. The Eagles als rode draad, als soundtrack van de film die zich voor mijn neus afspeelt. Met mijzelf als hoofdrolspeler. Een verhaal heeft toch een held nodig, nietwaar.
Everybody wants to take a little chance
to make it come out right
Rond mijn 36e, wanneer mijn levensloop weer honderdtachtig graden was gedraaid, draaide ik met dik betraande ogen de volumeknop nog eens verder open bij I can’t tell you why. Opnieuw verwoordden Frey en zijn makkers opnieuw mijn gevoel. Ook op andere momenten in mijn soms eenzame muzikantenbestaan, kwamen de teksten van Desperado en Take it easy keihard binnen. Ik was nog wel eens verbaasd. Hoe kan muziek altijd zo raken? Nu weet ik: het houdt nooit op. Elke keer vind ik nieuwe energie in The Eagles. Ook al lijken het soms oude liedjes. Blijkbaar hadden ze nog niets aan zeggingskracht ingeboet. En wat zijn die producties toch prachtig gemaakt.
Alles staat of valt toch met het liedje. Het moet waar zijn. Het swingt, het valt allemaal prachtig in elkaar. Alles raak, geen noot teveel. Niemand kon de southern folk rock zo bijtend rauw laten klinken als de stem van Glenn Frey.
In The Eagles hoor ik al veertig jaar het geluid van de zon. Van vrijheid, van blues, van dromen, van rock ’n roll, van het beloofde land, van de onbezorgde en eindeloze seventies, van vriendschap, van cowboys en zonsondergangen. Muziek die je zo hard mogelijk draait en ze hard mogelijk mag meezingen. Liefst met het raam open. Omdat muziek ademt zoals het leven.
Hoe mooi was het, nog redelijk kort geleden, om samen met mijn vrienden van The Dutch Eagles een avondvullend programma met Eagles-liedjes te spelen, in een vol Carré en een afgeladen Caprera (live dvd-opname) vol geestverwanten, die de nummers massaal met ons meezongen. (Ik had geluk, de énige twee Eagles-nummers met sax stonden op het repertoire: The Sad Café en The Long Run.)
Er gaat bijna geen dag voorbij, waarop ik deze liedjes niet draai. En daar ga ik nog heel lang mee door. Het leven verandert, maar de liedjes van The Eagles vormen een emotioneel geraamte. Een rode draad, die altijd dichtbij me blijft.
Rust zacht, Glenn Frey. Bedankt voor de soundtrack van mijn leven.
Reacties op “The Eagles, soundtrack van mijn leven”
Glenn Frey solo, er is nog veel meer buiten the Eagles als je op Spotify: Strange Weather en After Hours de luxe o.a. gehoord hebt. Ik heb the Eagles 7 keer live gezien ook o.a. in USA. Blijft geweldig klopt een rode draad in ons leven. Miss you Glenn Frey.
Mooi Tom
mooi verwoord Tom!
Tom je sax in het nummer Sad Café bezorgde mij kippenvel man wat mooi chapeau!!!.
Heel mooi gezegd Tom… ik voel het ook zo… en dat luchtdrummen heb ik ook jaren gedaan en op zolder met een indo vriend meezingen op zolder en opnemen… zonnenbril op en gekleurde lampen aan… deden we een live concert… een deeltje van mij is ergens anders heen gegaan met zijn overlijden. Hugs, Ben Smit
Dankjewel, wat ontzettend mooi omschreven! Precies zoals het is en zoals ik me ook voel. Ik ben ook al bijna 40 jaar een heeeeele grote fan!! Het is ook de rode draad door mijn leven verweven. Heb verschillende concerten mee mogen maken. In Ziggo Dome in 2014 was echt de mooiste! Ik kan het nog moeilijk bevatten dat Glenn er niet meer is. Maar de muziek blijft voor altijd! We zullen hem missen
En vooral de zin ‘bijna laten hersenspoelen op het conservatorium’. Was mij ook bijna overkomen.. Maar ‘New kid in Town’ is altijd mooi gebleven. Wat een song…
Mooi gesproken, Tom. Voor mij kwamen de Eagles chronoligisch pas na The Beatles, The Flying Burrito Brothers en CSN, maar sindsdien hebben zij het genre echt groots neergezet. Afgelopen zomer op vakantie was de cd Best of the Eagles verreweg het populairst bij ons in de auto. En New kid in town is een van de mooiste popcomposities ever.
Ik vind dit een hele treffende omschrijving van het gevoel dat ook ik krijg bij het horen van de Eagles. Ook wij zijn al een aantal malen naar tht Dutch Eagles geweest, die jongens spelen echt geweldig, maar de magische aanwezigheid vande originals zoals wij het in de Kuip, Ahoy en Ziggodome hebben mogen ervaren is toch speciaal en zal nooit meer hetzelfde zijn R.I.P. Glenn.
Wat mooi geschreven. En dat gevoel van dat er een bekende vriend is overleden heb ik ook. Wij zullen je missen Glen Frey maar je blijft altijd in mijn gedachte en blijf genieten van jou liedjes.
Mooi verwoord een band die voor altijd mensen zal inspireren om de samenzang en het fantastische gitaar werk waarderen
Mooie gedachten…..
We zullen de stem van Glen Freyheel erg gaan missen en voor mij zijn the Eagles echt jeugd sentiment favorieten Hotel Californie new kid in town and many more Vrijdag op 15-1-2016 in Geert Theis The Dutch Eagles gezien en werkelijk grandioos hoop ze gauw weer te zien
Oh ja, heel herkenbaar, dit. Ik zie mezelf nog zitten met koptelefoon op en dan hele weekends naar Hotel California luisteren en ontsnappen aan iets wat ik me nu niet eens kan herinneren. Alle teksten kwamen binnen en die heerlijke mannenharmonieën, daar ben ik altijd een beetje verslaafd aan gebleven. Wist je trouwens dat “The Heat is On (uit Beverly Hills Cop) ook van hem is? Ik ben benieuwd wat ik nog meer ga ontdekken.