‘Twee kinderen vind ik wel genoeg hoor!’, riep ik tijdens het koken tegen mijn vrouw, op een avond dat onze kinderen (3 en 5) weer eens in de gordijnen hingen.
In een flits probeerde ik de betekenis van mijn eigen spontane uitroep te overzien.
Als mijn vrouw aan de pil gaat, zit ze daar nog tientallen jaren aan vast. Met alle gevolgen van dien. Het structureel onderdrukken van de natuurlijke hormoonhuishouding klinkt mij erg ongezond in de oren. Ik ken genoeg vrouwen die daar niet goed op reageren. Bovendien verlies je het contact met de werkelijkheid, als er steeds zo’n medisch dekentje overheen ligt. Vrouwen moeten zelf voelen en ervaren en beslissen wat ze met hun lichaam willen of niet. Kunnen ze prima. Wie denken wij dat we zijn, dat wij mannen vinden dat niet zijzelf, maar wíj́ die beslissing voor iemand anders moeten nemen? I don’t buy it.
Het ligt zo voor de hand om de verantwoordelijkheid voor de anticonceptie bij de vrouw te leggen. Maar waarom? Omdat we het altijd zo hebben gedaan? Dat gaat er bij mij niet in. Het zou weer de zoveelste beslissing zijn in de geschiedenis van de mensheid, die erop gebaseerd is dat een man zich blijkbaar niet kan beheersen. Ach, de man is zwak in de benen, we moeten hem helpen, anders gaat-ie weer in de fout. Is het een idee om zelfreflectie eens op de agenda te zetten?
Vanaf het moment dat we besloten om samen kinderen te willen, proberen mijn vrouw en ik alles 50/50 te doen. Dat is niet zozeer een meetlat maar een streven. Ieder doet wat-ie kan. Ik kies voor mijn gezin, natuurlijk kun je dan niet meer 150 uur per week werken. Grow up. Je wilt er zijn voor je kinderen, waarom begin je er anders aan? Samen doen werkt prima: we hoeven geen opvang te regelen. Ik kan alles voor en met de kinderen: zorgen, koken, wassen schoonmaken, voorlezen, alles. Natuurlijk zijn er ook nadelen. En ik kan sommige dingen lang niet zo goed als mijn vrouw (ze vindt dat ik de was niet goed ophang, tss). Geeft niks. Het gaat om commitment en samen doen.
Verantwoordelijkheid nemen is niet een kwestie van op de bank gaan zitten en afwachten, maar het betekent initiatief nemen en vooruitkijken.
Ik had de beslissing al meteen gemaakt.
‘Ik laat er wel een knoop in leggen’, riep ik.
Dat was eigenlijk zo geregeld. Mijn verzekeraar betaalde zelfs mee aan de sterilisatie – Google maar eens op (aanvullende) ziektekostenverzekering vergoeding vasectomie. Toegegeven: ik kon twee dagen niet goed lopen. Alsof iemand keihard een voetbal in je kruis heeft geschopt. Maar dat ongemak is te overzien. Weeg dat af tegen de gevolgen voor mijn vrouw, als ze nog tientallen jaren de pil zou slikken.
‘Maar als je later toch nog kinderen wil, kun je dan nog terug?’, vroeg een van mijn vrienden. In het ziekenhuis verzekerde men mij dat ze de sterilisatie weer ongedaan kunnen maken. Maar de kans dat je dan nog vruchtbaar bent is klein. Die afweging heb ik gemaakt.
‘Ben je dan niet in je ijdelheid gekrenkt’, vroeg iemand anders, ‘over het oergevoel dat je een vrouw zwanger kunt maken?’ Ik wees naar mijn kinderen, die in de keuken met stoeltjes een treintje maakten. ‘Kijk, dat is al prima gelukt.’
Mooi stuk Tom – zouden meer mannen zoals jij moeten zijn..
maar alleen die was… dat kun je toch leren… dat is een kwestie van even de aandacht erbij..