Hup, naar de deur. Gewoon er doorheen nu. Naar buiten, zeg ik tegen mezelf. Niet omkijken. Vijftig meter verder, om de hoek van het schoolplein, weet ik: het is gelukt.
Gewone mensen doen dit elke dag joh, soms wel vijf dagen per week, van ‘s ochtends zeven tot ‘s avonds zeven. Het is heel normaal, kom op, stel je niet aan.
Maar voor mij is het niet normaal. Zojuist liet ik mijn dochtertje achter in de armen van de juf op de peuterspeelzaal. Ze huilde niet, ze krijste.
Ik voel me een slechte vader. Deze stap was nodig, ik moest dit doen. Ze wordt groter. Het is goed voor haar. Over iets meer dan een jaar mag ze naar de kleuterschool.
Als ik het berichtje lees dat ik naar mijn vrouw heb gestuurd (‘Drama’), bedoel ik nu mijn dochter of mijzelf?
Thuis kom ik in een leeg huis (de hond niet meegerekend). Bijna vijf jaar lang zorgen we dag en nacht voor de kinderen. We zijn één geworden met zijn viertjes.
‘Straks gaan je kinderen allebei naar school, dan heb je overdag weer het rijk alleen’, zeggen mijn collega’s. Dat leek me een aantrekkelijk vooruitzicht. Maar deze eerste keer kost het mij vreselijk veel moeite om daaraan te wennen.
Waar ik ook naar kijk, naar de computer, het koffiezetapparaat of de klok, het enige wat ik op mijn netvlies zie, is een wanhopig meisje, overal om zich heen op zoek naar haar vader die haar zojuist keihard in de steek heeft gelaten.
De tranen staan in mijn ogen. Ik pak mijn saxofoon. Laat me dan maar huilen op mijn instrument.
Een paar uur later zit ze naast mij op de bank. Dicht tegen me aan, even bij te komen. Met een warme fles, een knuffel, een speen en haar favoriete tv-serie.
Bij het ophalen had de juf gezegd dat het hartstikke goed was gegaan; ze had alleen de eerste vijf minuten gehuild. Ze vond het zelfs heel leuk op school.
Ik was opgelucht. Zie je wel. Natuurlijk is ze geen baby meer. Kleine meisjes worden groot. Papa heeft zich gewoon een beetje aangesteld.
Lief.
En geef toe: dat valt dan toch ook weer een beetje tegen, hè, dat ze maar 5 minuten heeft gehuild. Alsof ze die drie jaar met jullie nu al vergeten was.
Nee hoor, haha! Ik was eigenlijk wel blij; was ervan overtuigd dat ze tweeëneenhalf uur achter elkaar aan het huilen was. Geen drama dus. Wel even in papa’s hoofd.