Mijn zoon houdt zielsveel van zijn autootjes, zijn boeken, zijn knuffelhaas en zijn nieuwe loopfiets. En niet te vergeten het speelgoed van zijn ouders.
Maar er is één ding, waar zelfs zijn liefde voor eten en drinken het van verliest.
Wanneer de muziek begint, laat hij alles uit zijn handen vallen en begeeft hij zich zo snel mogelijk naar zijn pult, vlakbij de luidspreker.
Hij begint te zwaaien met zijn armen en te wiegen met zijn heupen.
Miles Davis, Harry Connick jr, Stromae, Stan Getz, Pharrell, Strawinsky.. Zonder uitzondering zijn ze als machteloze marionetten onder de bezielende slagen van zijn denkbeeldige dirigeerstok.
Encore!
Reacties op “De kleine dirigent”
Leuk!! En fascinerend, want tegelijk bedenk ik (zonder iets af te willen doen aan dit schitterende verhaal (en kind!)) hoe lang het nog duurt dat hij dit spontane gedrag laat zien. Het is buiten kijf dat hij ‘iets’ met muziek heeft en hopelijk houdt, maar de conventies in onze wereld voor wat ‘normaal’ is zijn vaak zo bepalend, dat we daaraan gehoor geven en onze spontaniteit verliezen of dreigen kwijt te raken en echt moeite moeten doen die te hervinden.
Dank voor je post!
Gr. Frank
Echt? Dat zou ik graag zien. Maak een filmpje!