De ene dag lees je ze alsof ze er altijd waren, alsof het altijd zo geweest was, alsof het morgen gewoon weer zou zijn, en alsof het altijd zo zou blijven. De andere dag houdt het op.
Met volle teugen genoot ik van zijn beschrijvingen, vertellingen en lepe observaties. Het was net of je even met hem mee mocht. Een ander zal zeggen: je moet ervan houden. Nou, dat deed ik.
Het is geen groot drama, zoals het verliezen van een hond of een lievelingsoma. Maar ik heb er nooit helemaal aan kunnen wennen.
De voorpagina van De Volkskrant las ik nooit als eerste. Blazend over mijn eerste koffie bladerde ik altijd meteen naar het tweede katern.
Van Carmiggelt en Van Kooten ben ik fan. Ook Grunberg mag er wezen. Zo zijn er nog honderd schrijvers, die ik nog wil lezen. Ach toe, mag ik niet nog één keer een stukje van Martin Bril?
Ik kreeg voor m’n vakantie weer een mooie bundeling van zijn verhalen. Ik kijk er naar uit om ze (weer) te lezen… Bijzondere man, die nog lang gemst wordt.