Er zijn van die melodieën die, als je ze eenmaal hebt gehoord, je nooit meer loslaten. De Pavane van Fauré is er zo een.
Die komt en gaat daarna nooit meer weg.
Enkele jaren geleden hoorde ik ‘m weer eens, heel onverwachts, in de film Il Divo (aanrader trouwens).
Een betoverende melodie, die je meeneemt. Waarnaartoe? Ja, dat is elke keer een verrassing. Een goede melodie laat alles over aan de verbeelding van de luisteraar.
Fauré — door wie de ‘jongeren’ Debussy en Ravel zich lieten inspireren — volgde het gedachtengoed van Camille Saint-Saëns, van wie hij ook les had: romantisch maar ook klassiek.
Fauré werd vooral bekend door zijn Requiem. En dat is prachtig, en dankzij Fauré’s zonnige opvatting over de dood, niet zo zwaar op de maag als de meeste requiems / requië / requiae(?).
Hieronder de schitterende Pavane.
De meest spannende en ontroerende muziek is vaak geschreven op het moment dat er zich een kanteling in stijlen voltrekt: inventies worden conventies, die weer leiden tot inventies etc. etc.. Bijv. Bach’s Franse Orkest Suites,, Beethoven’s 3e en 6e symfonie en Kind of blue (dé chemie tussen drie stijliconen Miles Davis, John Coltrane en Bill Evans) zijn enkele voorbeelden. Fauré is zo’n sleutelfiguur tussen de Romantiek en het Impressionisme in de muziek. Zijn zeer fraaie cellowerken laten deze ontwikkeling/kanteling mooi zien, binnen het euvre van deze fantastische componist zelf. Het hoeft geen betoog dat de componist dood is, maar zijn materiaal springlevend … pech voor de oorwurmen. Maar goed, er is nog genoeg materiaal waar ze wat mij betreft direct aan mogen beginnen 🙂
Beetje late reactie van mij, maar .. mooi Jasper, dank!
Waar ken ik dat van? Van https://en.wikipedia.org/wiki/Introspection_%28Thijs_van_Leer_album%29 natuurlijk…:-) O jee…:-) Nee nee… maar toch onvergeetbaar inderdaad…