Hij wilde zijn vader verrassen, die bijna jarig was. Maar wat geef je iemand voor wie geld geen probleem is?
Om je een idee te geven: zijn pa kon op een saaie dinsdagochtend, als zijn pet ernaar stond, een eigen Boeing 747 kopen (of twee) en die na levering meteen inparkeren op één van zijn eigen privé-vliegvelden. Bij wijze van spreken. Niet dat hij dat dééd. Hij was juist heel gewoon gebleven. Daarom bewonderde iedereen zijn vader juist.
De zoektocht naar het perfecte cadeau hield hem maandenlang bezig. Tot hij zich bedacht. Er was één ding, een ongrijpbaar iets, een blinde passie waar zijn vader altijd zielsgelukkig van werd: jazz. De liefde voor deze wonderbaarlijke muziek deelde hij niet met zijn vader, maar hij kreeg wel een idee.
Enkele maanden voor de verjaardag benaderde hij Freek, een goede jazzmuzikant, met wie de familie al jaren bevriend was.
‘Jij hebt overal contacten he? Ook internationaal. Zou jij voor mij iets kunnen regelen? Pa is jarig binnenkort en ik wil nu echt wat bijzonders doen.’
‘Tuurlijk, leuk’, zei Freek. ‘Waar dacht je aan?’
‘Count Basie. Daar heeft mijn vader het altijd over. Dat is de beste die er is toch? Zegt mijn vader altijd. Zou het niet geweldig zijn als we hém kunnen laten overkomen met zijn big band, voor een privé-concert?’, sprak de zoon vurig. ‘Dat gaat pa fantastisch vinden’.
‘Ja, dat zou wat zijn! Maar dat wordt lastig..’ begon Freek voorzichtig. Heel even dacht hij dat het een grap was.
‘Nee nee, ik meen het,’ zei de zoon, ‘dat zou toch ultiem zijn! Geld speelt geen rol!’ Hij had er moeite mee om zich voor te stellen, dat er dingen bestonden die niet te koop waren.
‘Dat begrijp ik’, zei de muzikant, ‘maar dan is het nog steeds lastig..’ De zoon begon nu te fluisteren, om de ernst van zijn verzoek kracht bij te zetten. ‘Het mag echt wel een paar ton kosten hoor, geen probleem, kun je hem bellen?’
‘Dat wil ik wel doen’, zei Freek, ‘maar dan moet je hem eerst opgraven: Count Basie is al meer dan dertig jaar dood.’
