Ik ben enorm onder de indruk van de ontwapenende, aardse verschijning van Lizz Wright en haar diepe, gedragen stem.
Haar Tiny Desk concert uit 2011 is geweldig.
De concerten zijn een initiatief van de NPR, zeg maar de Amerikaanse publieke omroep.
Hoe het begon is een mooi verhaal: zangeres Laura Gibson wilde haar muziek daar laten horen maar er was geen ruimte in het gebouw. Toen bood NPR-programmeur Bob Boilen spontaan zijn bureau aan.
De sfeer was meteen goed; en nergens mee te vergelijken. Artiesten moeten het doen met slechts één microfoon.
Houtje-touwtje omstandigheden die de ongedwongen, creatieve sfeer versterken. Artiesten voelen zich meteen thuis. Dat voel je.
Vele legendarische, verrassende optredens volgden, volgens hetzelfde recept.
Lizz Wright roept in Hit the Ground haar geliefde op om zich over te geven aan de liefde. Ondanks alle onzekerheid, stress en verwarring. De uitdrukking ‘Hit the ground and run!’ betekent zoiets als ‘we hebben geen tijd om er lang over na te denken, go!’
Haar songs zijn goed gekozen. Ik hou ervan; muziek die vrij is van opsmuk en drukdoenerij.
Lizz Wright is ongelooflijk. Ze zingt alsof ze intussen de afwas doet. Maar wat een verademing, wat een stem.
Deze dame zingt precies zoals het is. Ze meent wat ze zingt.
Ze groeide op in Georgia, waar ze heel gelovig werd opgevoed en al vroeg leerde zingen in de kerk. Haar ijzersterke geloof lijkt onlosmakelijk verbonden met haar muzikale richting.
Haar muzikale ontdekkingsreis noemt ze ‘vrijwillig verdwalen’.
Het gevoel dat de creativiteit vloeit en bloeit, omschrijft ze als volgt:
‘There’s definitely a God working in my life, because I came all the way out here to be lost on purpose’ — Lizz Wright
Lizz Wright heeft het goed begrepen: kom, laten we samen verdwalen in de liefde en de muziek.
