Bruce Springsteen is een mooie kerel. Hij stáát ergens voor. Voor een heleboel dingen waar ik ook in geloof. In eerlijkheid, in mensen, in samen de schouders eronder. Een beetje de Dirk Kuijt van de rockmuziek.
Afgelopen jaar kwam Bruce regelmatig in het nieuws vanwege zijn kritiek op Trump. Hij maakte er zelfs een nummer over: Don’t tell me a lie and sell it as a fact. Bruce doet dat erg goed.
Tijdens een van zijn stadionconcerten in 2013 vraagt hij zijn publiek om verzoeknummers op grote borden te schrijven. Zo verschijnt C’est la vie, een oude kraker van Chuck Berry.
We haven’t played this one since we were sixteen, zegt Bruce. Even zoeken naar de toonsoort. Er wordt wat geroepen, het rammelt en het duurt even. Oh man, give me a capo! Aan de blazers zingt hij de lijntjes voor. En het publiek helpt mee.
En dan lukt het. Bruce geeft iedereen het gevoel dat-ie hoogstpersoonlijk mede-verantwoordelijk is voor dit succes. Wat een heerlijke ontlading. Hij zet gelijk zijn bandleden nog even in het zonnetje.
Als Bruce zich ooit nog verkiesbaar stelt, zou ik het wel weten. Bruce for President!