Als er iemand bewijst dat je aan drie akkoorden genoeg hebt voor een goed liedje, is het wel Chuck Berry. C’est La Vie (You Never Can Tell) is daarvan een prachtig voorbeeld.
Emmylou Harris en Pulp Fiction
In eerste instantie kende ik alleen de versie van Emmylou Harris, die in 1977 de hitlijsten haalde. Samen met de Canadese producer Brian Ahern voorzag ze haar arrangement van de nodige rock ’n roll, aangevuld met de fiddle van Ricky Skaggs, waardoor een geheel eigen country-folk-sound was ontstaan. Haar versie van You Never Can Tell staat op het succesvolle album Luxury Liner. De samenwerking tussen Harris en haar producer was overigens niet alleen muzikaal: ze trouwden en kregen in 1977 samen een dochter.
Via het witte doek kon een nieuw miljoenenpubliek in 1994 kennismaken met Harris’ beroemde Chuck Berry-cover. In Pulp Fiction doen Vincent (John Travolta) en Mia (Uma Thurman), beiden zo stoned als een aap, mee aan een danswedstrijd in Jack Rabbit Slim’s. Drie keer raden op welk nummer ze daar dansen. En ze gaan ook nog met de beker naar huis, hilarisch. Als je liedje in een Tarantino film terechtkomt, krijgt je muziek een onschendbare cultstatus. Well done.
Teenage wedding
Chuck Berry componeerde het ergens in 1963 toen hij een tijdje in de gevangenis verbleef. Het nummer kwam terecht op zijn album St. Louis to Liverpool. De met Franse woorden doorspekte tekst vertelt over een ‘teenage wedding’.
Geen doorsnee-blues die bol staat van de ellende, drankproblemen, enge ziektes of scheidingen. Integendeel: een jong stel met een mooie platenverzameling, een paar Roebuck meubels, met een goed gevulde Coolerator koelkast met ginger ale. Koele, niet-alcoholische drankjes. Het leven lacht hen toe. Happy rock’ n roll, niks aan de hand. In You Never Can Tell gaat eigenlijk alles goed. De oudere mensen aan de zijlijn zeggen: c’est la vie, zo is het leven, zo kan het gaan.
Het geheim van dit liedje? Het swingt de pan uit. En veel saxofoon, hou ik toevallig ook van. Bijna drie minuten lang dendert het onverstoorbaar door zonder dat je je ook maar één seconde verveelt. Een gezellige feesttrein waarbij je maar één kans krijgt: laat ik ‘m voorbij rijden of spring ik erop? Dankjewel, Chuck Berry, voor jou neem ik mijn hoed af.
