Mijn eerste indruk van Miss You was niet zo geweldig. Is dit een middelmatig funkbandje dat The Meters probeert na te doen? Wat die zanger doet, dat is toch geen zingen? Het lijkt meer op oversekst kwijlen in de microfoon. En is de drummer nu steeds te laat? Dit bandje rammelt toch aan alle kanten?
Gelukkig mag je er soms naast zitten. En draaide ik 180 graden om. Het was meer disco dan rock. Wist ik veel in 1978; ik was acht. Hoe dan ook, ik was verkocht toen ik het hoorde. Deze heren hebben serieus lol met elkaar. Ook al wordt het nummer door veel die hard Rolling Stones-fans verafschuwd, anno 2017 heeft Miss You op mij nog steeds diezelfde hypnotische werking als toen.
Het idee voor Miss You ontstond toen Mick Jagger — die zelf graag discotheken bezocht — in maart 1977 regelmatig ging jammen met Billy Preston. Ook de aanwezigheid van mondharmonicaspeler Sugar Blue is bijzonder: iemand van de platenmaatschappij had hem in de Newyorkse metro horen spelen en bracht hem mee naar studio: perfecte match. Saxofonist Mel Collins kennen we van King Crimson.
En dan de tekst. Miss You beschrijft hoe je iemand kunt missen — niet zozeer letterlijk, maar meer de expressie ervan, het gevoel, de vibe. Of deze songtekst van Mick Jagger nu autobiografisch is — dat hij zijn Bianca mist — blijft gissen. Zij dook destijds vaker op aan de zijde van Andy Warhol dan aan die van haar eigen man. Mick op zijn beurt, hield zich graag onledig in het gezelschap van supermodel Jerry Hall. Misschien bezingt hij haar wel. Misschien was het cynisch bedoeld? Wie het weet, mag het zeggen. Het zijn details, verhalen op de achtergrond die we nooit precies zullen kennen; dat intrigeert.
Ondanks de rammelende onderdelen swingt deze muziek als een trein. Je voelt de magie! Die schurende gitaar, die een beetje pijn doet. Die verslavend lekker gespeelde groove. Die baslijn waarvan je wilt dat ‘ie nooit stopt. Miss You is eigenlijk een pompende feesttrein, een klassieke ‘four-on-the-floor’ hit. Eentje die je honderd keer achter elkaar kan draaien, zonder dat ‘ie verveelt. Een acceptabele definitie van goede muziek, nietwaar?
