Miss You

In de eerste paar seconden lijkt Miss You vooral op een middelmatig funkbandje dat The Meters probeert na te doen. Wat die zanger doet, is toch geen zingen; meer oversekst kwijlen in de microfoon. Is de drummer nu steeds te laat? En ze mogen wel eens repeteren!

Totdat je hoort. Deze heren hebben serieus lol met elkaar.

In maart 1977 ontstond het idee voor Miss You, toen Mick Jagger – die zelf graag discotheken bezocht – regelmatig ging jammen met Billy Preston.

De aanwezigheid van mondharmonicaspeler Sugar Blue is een mooi verhaal: iemand van de platenmaatschappij had hem horen spelen in de New Yorkse metro en nam hem mee naar studio. Een perfecte match. Saxofonist Mel Collins is ook van de partij; die kennen we van King Crimson.

Dan de tekst. Miss You beschrijft hoe je iemand kunt missen – niet zozeer letterlijk, maar meer de expressie ervan, het gevoel, de vibe. Of de songtekst van Mick Jagger nu autobiografisch is (dat hij zijn Bianca mist) blijft gissen. Zij dook destijds vaker op aan de zijde van Andy Warhol dan aan die van haar eigen man. Toen Miss You uitkwam waren ze al zowat gescheiden. In die tijd hield Mick supermodel Jerry Hall graag gezelschap. Misschien bezingt hij háár. Iemand missen én verliefd zijn hoeft natuurlijk niet over dezelfde vrouw te gaan. Of was het ‘missen’ cynisch bedoeld?

Mijn theorie is dat het alleen over seks gaat. Enfin, we komen er nooit achter. Dat zijn we gewend van celebrities. Het intrigeert. Ook dát hoort bij entertainment.

Er zijn misschien wat rammelende onderdelen maar ondanks dat is Miss You een pompende feesttrein, een klassieke four-on-the-floor hit. Je voelt de magie. De gitaar die een beetje pijn doet. Die verslavend lekker gespeelde groove, die je gerust honderd keer achter elkaar kunt draaien, zonder dat het verveelt. En dat is een acceptabele definitie van goede muziek, nietwaar?

Plaats een reactie