De Bolero kende ik wel, maar tot mijn vijftiende zocht ik er verder niet meer achter. Daarna hoorde ik de naam van Ravel steeds vaker voorbijkomen. ‘Debussy, Ravel..’ zeiden ze dan, jongens tegen wie ik opkeek, alsof ze een wereldwonder hadden gezien.
Tijdens mijn conservatoriumstudie attendeerde Martijn mij op het strijkkwartet van Ravel. Tijdens een vakantie naar Tsjechië luisterde ik onophoudelijk naar op mijn walkman. Dat kwam binnen! Ik leerde elke noot kennen. En alle details, de manier waarop die werden gespeeld.
Sindsdien geniet ik intens van zijn muziek. Ik snapte waarom mensen het over Hem hadden. Wat een prachtige melodieën en orkestraties. Ook voor mooie harmonieën kom ik bij Ravel helemaal aan mijn trekken. Maar waarom is het nou precies zo mooi? Als ik u dat kon vertellen, was het niet nodig om naar hem te luisteren. Misschien heb ik als kind te vaak naar de film Fantasia gekeken, dat zou kunnen. Maar dit is ongeveer zoals ik het ervaar:
Wanneer ik Ravel hoor, doe ik mijn ogen dicht. Dan zie ik hele films voor me. Met beekjes, bomen en vogels. Met blauwe lucht, landschappen en kastelen. Met jonkvrouwen, ridders en draken. Met alle kleuren van de regenboog. Het Disney-gehalte is wellicht wat hoog, hoor ik u denken, maar laat dat u niet afschrikken: dat komt door mijn eigen associaties. De klanken van Ravel kunnen mij betoveren.
Hier een video. Gaat u er nu zelf maar even voor zitten, met uw ogen dicht.
Film ‘Round Midnight’ > Dexter Gordon / Dale Turner gaf aan fan van Ravel te zijn. En idd, de klankkleuren en harmonieën van Ravel hebben wel iets jazz-achtigs. Herbie Hancock doe graag een potje Ravel: