In het nummer Fell in love with a boy van Joss Stone zit een goedbewaard geheim. Kom, we gaan samen zoeken.
Als The Soul Sessions uitkomt in 2003, overtuigt Joss Stone meteen. Heerlijke, ontspannen soulmuziek zonder gedoe en tierelantijnen. Een geweldig debuut. En dat voor een zangeres van zestien jaar.
Producer Betty Wright (zelf een legende) had bedacht om covers te spelen uit een heel ander genre én uit de jaren zeventig – briljant. De eerste single Fell in love with a boy is daarop een uitzondering. Het origineel is van The White Stripes die het in 2001 uitbrachten als Fell in love with a girl. Het contrast tussen het origineel en de remake van Joss Stone had niet groter kunnen zijn.
Wat een vondst.
Als begeleidingsband voor Joss Stone koos Wright musici uit haar eigen woonplaats Miami die soul ademen: Benny Latimore, Little Beaver en Timmy Thomas. Maar voor twee tracks – waar onder deze – maakte de Miami-band plaats voor The Roots. En dan weet je nooit wie er precies meedoen. Alleen Questlove en Black Thought hadden afgelopen jaren een basisplaats.
Het arrangement van Fell in love with a boy is stijlvol. Het heeft zowel lichtheid als mystiek. Gebouwd op een hook, een combinatie van de zang-riff (ah-ah-ah) en de baslijn. Precies één akkoord teveel om het funk te noemen. Toch lijkt het daar het meeste op.
Adam Blackstone kun je gerust beschouwen als een van de wonderkinderen van de R&B-generatie. Hij ontwikkelde zich tot rechterhand van grootheden als Justin Timberlake, Pharrell, Jay-Z en Jill Scott. Een van zijn vaste gigs als MD is de muziek tijdens de finale van de World Series. Dat wil wat zeggen.
Op Fell in love with a boy stapt Blackstone in op deze heerlijke, rijdende trein met zijn Fender Deluxe basgitaar en deint hij mee, alsof hij er altijd al bij was.
Hij benadert het niet als de zoveelste studioklus. Hij laat de groove heerlijk stuiteren. Houdt niet in, vertraagt niet, versnelt niet. Nee: alles op tijd. Precies zoals het moet zijn. Helemaal erop en erin. And then some. Spelen met boter en suiker, noem ik het.
De energie die uit zijn noten spreekt, dat is het helemaal. Noem het geloof, noem het levensvreugde. Er zit zóveel leven in die baspartij. Adam Blackstone heeft de sound, de time, de presence, het overzicht en de vrijheid.
Hij dolt er een beetje mee. Maar ook weer niet teveel. Zoiets moet je aanvoelen. Hoogtepunt is natuurlijk rond 1’35”, wanneer Blackstone het F7 akkoord alle hoeken van de kamer laat zien, zonder ook maar één keer de groove te verliezen. Genadeloos. Je snapt nu waarom hij een grote jongen is.
Er zijn overigens twee versies. Eentje met effect (die hoor je ook in de video) en eentje met veel minder effect (staat op de plaat). Er zit niks anders op: herhalen, herhalen.
Credits
Joss Stone – lead vocals
Betty Wright, Angie Stone – background vocals
Adam Blackstone – bass
Ahmir “Questlove” Thompson – drums
Kirk Douglas – guitar
James Poyser – keyboards
Kamal – keyboards
Nooit opgevallen.. maar idd super vet !