In het nummer Fell in love with a boy van Joss Stone zit een goedbewaard geheim. Kom, we gaan samen zoeken.
Debuut
Als The Soul Sessions uitkomt in 2003, overtuigt Joss Stone meteen. Een heerlijk ontspannen debuut. Soulmuziek zonder gedoe en tierelantijnen. En dat voor een zangeres van zestien jaar.
Haar producer, Betty Wright (zelf een legende), had bedacht om covers te spelen, maar dan uit een heel ander genre én uit de jaren zeventig. Wat een vondst.
Fell in love with a boy is daarop de enige uitzondering. Het origineel is van The White Stripes die het in 2001 uitbrachten als Fell in love with a girl.
Het contrast tussen het origineel en deze remake van Joss Stone had niet groter kunnen zijn.
Arrangement
Voor het debuut van Joss Stone koos Wright voor musici uit haar eigen woonplaats Miami, mensen die ze kent en vertrouwt. Ze ademen soul: Benny Latimore, Little Beaver en Timmy Thomas. Maar voor twee tracks – waar onder deze – vroeg ze The Roots. En dan weet je nooit wie er precies meedoen. Alleen Questlove en Black Thought hadden afgelopen jaren een basisplaats.
Samen maakten ze van Fell in love with a boy een stijlvol arrangement. Met zowel lichtheid als mystiek. Gebouwd op een hook, een combinatie van de zang-riff (ah-ah-ah) en de baslijn. Eigenlijk heeft het één akkoord teveel om het funk te noemen. Toch lijkt het daar het meeste op.
Bassist van dienst is Adam Blackstone. Hem kun je gerust beschouwen als een van de wonderkinderen van de R&B-generatie. Hij ontwikkelde zich tot rechterhand van grootheden als Justin Timberlake, Pharrell, Jay-Z en Jill Scott. Een van zijn vaste gigs als MD is de muziek tijdens de finale van de World Series. Dat wil wat zeggen.
Op Fell in love with a boy stapt Blackstone in op deze heerlijke, rijdende trein met zijn Fender Deluxe basgitaar en deint hij mee, alsof hij er altijd al bij was.
Een grote jongen
Hij benadert het niet als de zoveelste studioklus. Hij laat de groove heerlijk stuiteren. Houdt niet in, vertraagt niet, versnelt niet. Nee: alles op tijd. Precies zoals het moet zijn. Helemaal erop en erin. And then some. Met boter en suiker.
De energie die uit zijn noten spreekt, dat is het helemaal. Noem het geloof, noem het levensvreugde. Er zit zóveel leven in die baspartij. Adam Blackstone heeft de sound, de time, de presence, het overzicht en de vrijheid.
Hij dolt er een beetje mee. Maar ook weer niet teveel. Zoiets moet je aanvoelen. Hoogtepunt is natuurlijk rond 1’35”, wanneer Blackstone het F7 akkoord alle hoeken van de kamer laat zien, zonder ook maar één keer de groove te verliezen. Genadeloos. Je snapt nu waarom hij een grote jongen is.
Er zijn overigens twee versies. Eentje met effect (die hoor je ook in de video) en eentje met veel minder effect (staat op de plaat). Er zit niks anders op: herhalen, herhalen.
Credits
Joss Stone – lead vocals
Betty Wright, Angie Stone – background vocals
Adam Blackstone – bass
Ahmir “Questlove” Thompson – drums
Kirk Douglas – guitar
James Poyser – keyboards
Kamal – keyboards
Nooit opgevallen.. maar idd super vet !