Past die nieuwe muziek wel bij de kleur van je nieuwe espressomachine?
En wat nu, als de vibe van een zachte bossa nova geen match is bij de kalfslederen sleutelhanger van je Audi e-tron GT quattro?
Hoe een liedje andermans hoofd inwandelt, daar heb je als artiest geen idee van – en ook geen invloed op.
Of je met je muziek überhaupt iemand bereikt is allesbehalve zeker these days.
Wie bepaalt dat eigenlijk, of een liedje wel bij de goede mensen terechtkomt?
Hoe de algoritmes van Youtube en Spotify werken, blijft gissen.
Dan maar terug naar de cave. De studio, het atelier, de studeerkamer, hoe je het ook noemt.
Terug naar dat grote witte vel voor je neus, dat je uitdagend aankijkt, klaar om te worden beschilderd en beschreven.
Voor mij werkt het zo: als ik niet in opdracht werk, maak ik de muziek waar ik zelf graag naar luister.
Als dat meer dan eens lukt, ben ik al heel blij.
Dus als ik weer eens een nummer af heb, kijk ik ernaar als een koe die net een kalf heeft gebaard. Ik ruik er nog even aan, of alles goed is gegaan. Maar verder weet ik het ook niet, succes ermee. Op naar de volgende.