Hank Mobley op zijn best

In april 1961 speelde tenorsaxofonist Hank Mobley in de band van Miles Davis. Een killer band. Extreem goed op elkaar ingespeeld. Swingend, spannend en messcherp.

Op het album In Person: Friday Night at the Blackhawk, Complete – live-opnamen uit die periode die samen als één album zijn uitgebracht – is Mobley op zijn best, als u het mij vraagt.

We weten dat Miles niet lang daarna een nieuwe, meer abstracte richting zou inslaan. Maar zover is het in 1961 nog lang niet.

Miles speelt de sterren van de hemel. Het is moderne jazz, maar nog steeds redelijk traditioneel. Ook Paul Chambers, Jimmy Cobb en Wynton Kelly zijn on the top of their game.

Maar Mobley, jongens! – in bloedvorm. Van zijn begeleiders krijgt hij alle ruimte. Hij maakt zich er allesbehalve gemakkelijk vanaf. Hij speelt met zoveel vuur, met bravoure en blues.

Vergis je niet in zijn wat lome stijl. Met verrassende harmonische vondsten zoekt hij alle hoeken en gaten op van het vrijere hardbop-idioom en deze standards — die hij daarmee fris en avontuurlijk laat klinken.

Het hoogtepunt is voor mij Bye Bye Blackbird. Pianist Wynton Kelly dirigeert met zijn spaarzame, maar zo swingende begeleiding de saxofonist naar een magistrale solo. Mobley op zijn best!

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

0 gedachten over “Hank Mobley op zijn best”

  1. In vele interviews lees je dat Miles niet tevreden was over Mobley. Persoonlijk denk ik dat dit meer te maken had met Miles dan met Mobley. Blijkbaar had ie meer met Coltrane. Coltrane en Mobley dat is appels en peren. Persoonlijk ben heb ik veel meer met Mobley. Zijn stijl is heerlijk relax, tegen de beat aanhangend. Mobley’s persoonlijkheid zat ‘m in de weg, zeker in deze periode. Mobley werd niet voor niets gevraagd door Miles. Maar het lijkt me stug dat Mobley enig weerwoord bood tegen de niet altijd even vriendelijke Miles. Hij moet zeker geïntimideerd zijn geweest door Miles en alle aandacht. Bepaalde muzikanten waren vernieuwers, Miles, Coltrane, Parker, Rollins etc. Mobley niet, en toch is ie staat ie bij mij op bijna eenzame hoogte. Die sound. Het valt ook niet helemaal uit te leggen. Dat is vaak ook het mooie van muziek. Gewoon draaien en niet…..Leuk artikel.

    Beantwoorden

Plaats een reactie