Op tv zag ik een fragment van de Olympische Spelen. Een Koreaans kunstschaats-duo was aan de beurt: Ryom Tae-ok en Kim Ju-sik. Toen ze begonnen, voelde ik het.

Kijken ze gewoon blijer dan de anderen, of bewegen ze mooier? Er is iets met deze twee. Ze doen dit zo mooi sámen, zo lief en sierlijk. Ik keek de kür helemaal uit.

Dat doe ik anders nooit, wat me deed denken aan trombone. Je kijkt er nooit naar om, totdat je ineens iemand tegenkomt die het écht heel goed kan.

Toen gebeurde het: de gitaar van Jeff Beck galmde uit de speakers. Hij speelde A day in the life van The Beatles, van zijn album Live in Tokyo uit 1999 – dat ik verdorie nergens kan vinden. De melodie kwam genadeloos binnen. Die huilende noten en dan ook nog zo’n schurende gitaarsound. Vooral wanneer Beck in het tweede deel een oktaaf hoger gaat.

Jeff Beck en schaatsen. Bedenk je toch niet?