Eind 1997 gaat John Mayer naar het Berklee College of Music in Boston om gitaar te studeren. Hij is 20 en houdt van Eric Clapton en Stevie Ray Vaughan. Maar songwriting vindt hij interessanter. Vroegtijdig verlaat hij het befaamde conservatorium en gaat de boer op met zijn liedjes.
Hij maakt de albums No Room for Squares (2001) en Heavier Things (2003). Op het album Continuum (2006) laat hij veel blues-aspecten horen van zijn spel. Hij gaat duidelijk terug naar de oervorm van de rock-gitaar, zoals Jimi Hendrix het deed. Met een trio. John Mayer is uitgegroeid tot een sensatie. Begrijpelijk. Alles aan hem is interessant.
Zijn nummers hebben diepte, zowel muzikaal als tekstueel, maar houden een lichte toon. Zijn muziek is harmonisch én productioneel interessant. Hij heeft zich omringd met de beste musici. En dan natuurlijk dat geweldige gitaarspel. Hij is een van de weinigen die je er zó uithaalt. Mayer zelf valt op door zichzelf te zijn; hij is bescheiden, integer en grappig. What’s not to like? Stem, liedjes, gitaarspel en productie: alles is van ongekend hoog niveau.
Eén van mijn favoriete nummers op Continuum is Stop this train. Mayer begeleidt zichzelf op de akoestische gitaar. Hij krijgt ook hulp van zijn goede vriend en gitarist James Valentine (van Maroon 5). Een prachtig liedje dat gaat over de tijd die voortschrijdt. De tekst heeft een schitterende opbouw. So scared of getting older/ I’m only good at being young.
Het gaat allemaal te snel. Hij wil wel terug, maar dat gaat niet. Zijn vader zegt: ‘Als je ouder wordt, zou je willen ruilen met je jonge jaren. Nu kun je nog zelf kiezen hoe snel je gaat, straks niet meer.’ Mayer vraagt zich af: wil ik dat eigenlijk wel, dat het zo snel gaat?
