Haar creaties zijn bijna dagelijks op Instagram te vinden. Met haar stijl zette ze een nieuwe trend. Wat maakt haar werk zo bijzonder?
Monaris is het pseudoniem van Paola Franqui, een Amerikaanse fotograaf met Puertoricaans bloed, die afgelopen jaren haar stijl ontwikkelde en een trouw publiek wist op te bouwen van enkele honderdduizenden volgers (@monaris_) op Instagram.
Op het eerste gezicht is haar genre te beschouwen als candid straatfotografie, waarin ze een scherp oog toont voor contrastrijke interacties tussen mensen, alsof ze de stille getuige is van een intiem moment. De individuele menselijke emoties staan altijd centraal.
Al maakt ze – vaak in opdracht – reizen over de hele wereld, meestal is New York het decor van haar beeldverhalen. Het perspectief van de mens in deze altijd tot de verbeelding sprekende grote stad maakt de foto’s nog urgenter en dramatischer.
Maar er is nog meer aan de hand. Ze heeft een unieke, gelaagde stijl van fotografie, voorzien van poëtische teksten; ze raakt bij mij de juiste snaar.
Ik kocht haar eerste boek Momentos – aanrader! Ze staat bovenaan op mijn lijst van favoriete Instagram-fotografen.
Schatplichtig
De nestor van de 35mm-straatfotografie is natuurlijk Magnum-icoon Henri Cartier-Bresson. Het werk van Monaris verschilt daarin, dat ze zich niet zozeer concentreert op de grafische, geometrische of historische aspecten van haar composities, maar meer de menselijke interactie daarin.
Ook het werk van Walker Evans en Helen Levitt uit de jaren dertig zien we terug in Monaris. Zij waren de eersten die alledaagse situaties van gewone mensen, bijvoorbeeld in coffeeshops en in de metro, als interessant onderwerp vastlegden.
In het gebruik van kleur en vorm lijkt ze sterk beïnvloed door Saul Leiter, die de achteloze kunst verstond om elk tafereel op elke straathoek te vertalen naar een fascinerend spel van kleur, vorm en licht.
Met haar hashtag #reflections verwijst Monaris ook expliciet naar fotograaf Vivian Maier, die op een hele creatieve manier reflecties van zichzelf in haar composities verwerkte.
Cinematografisch
Wie zich in haar werk verdiept, ziet niet alleen haar liefde voor organische – niet geposeerde – momenten maar ook voor analoge film.
In 2018 veranderde haar foto’s van kleur en sfeer. Ze had ineens iets te pakken.
Foto’s kregen meer het karakter van filmstills met een subtiele, krachtige balans tussen licht en donker — veel opvallender en meer uitgesproken dan daarvoor. Smaakvol past ze filmisch contrast en verzadiging toe op de kleuren en het licht in haar foto’s.
Wit is bij haar geen wit, maar een iets vergeelde, verzadigde lichte kleur die de functie heeft van wit. Toeschouwers worden onbewust meegezogen in een filmbeeld, waardoor het nostalgisch aanvoelt, als een droomwereld. Bekend en onbekend tegelijk. Een beeld van de werkelijkheid zoals we het – onbewust – graag willen zien.
Haar cinematografische kleurgebruik werd ook haar handelsmerk. De techniek van color grading heeft ze tot in de puntjes verfijnd. Op Internet circuleren een paar how to-video’s over hoe ze dat doet. Nabewerken maakt zeker de helft uit van haar fotografie.
Emotionele impact
De begeleidende one-liners van Monaris spreken zo tot de verbeelding, dat je er een roman omheen kunt bedenken.
Haar oog ziet meer dan alleen beeld, ze legt de worsteling vast, de eenzaamheid. Het draait om hoop, verlangen en kwetsbaarheid. Temidden van schaduwen, donkerte, en andere grote zaken en levensvragen waartegen we niet opgewassen zijn, is onze een warme menselijkheid een lichtpunt. De romantiek wint.
Plaats, moment en perspectief zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tekst en beeld vallen samen in non-dualiteit. De toeschouwer kan het verloop van het tijdloze emotionele beeldverhaal zelf invullen. Daarmee creëert ze niet alleen memorabele, ijzersterke visuele kunstwerken, maar ook een een eigen genre.
Met haar volmaakte techniek laat ze alle elementen samensmelten tot één universele boodschap met diepe emotionele impact.
Hoe groot haar invloed is, kun je zien door de hashtag #cineandcolor te volgen op Insta. Met haar werk heeft ze op haar beurt weer duizenden fotografen geïnspireerd. Mij in ieder geval. Maar ze wordt zelden geëvenaard. Er is maar één Monaris.
1 gedachte over “Monaris: de perfectie van het emotionele beeldverhaal”