Hier is mijn transcriptie van de saxsolo van Michael Brecker op Act Natural. De bezielde solo zit vol met inspirerende harmonische vondsten.

Pianist/componist Don Grolnick (1947-1996) speelde honderden platen in voor onder andere voor James Taylor, John Scofield, Steely Dan en David Sanborn. Ook als producer was hij zeer succesvol.

Hij en zijn boezemvriend Michael Brecker speelden samen in de groep Dreams (omstreeks 1970-1971), The Brecker Brothers en begin jaren tachtig in Steps (later Steps Ahead), waarmee Grolnick vier albums maakte.

Zijn album Hearts & Numbers kwam in 1986 uit op het muzikant-minnende label Windhan Hill (dat inmiddels is opgegaan in het grote Sony). Het is een hybride instrumentale plaat. Een smaakvolle mix van synthesizers en akoestische instrumenten, die door geweldige muzikanten worden bespeeld, zoals Marcus Miller en Peter Erskine. Grolnick laat Brecker schitteren op dit album.

Pools is misschien wel zijn bekendste compositie. De eerste opname daarvan staat op op het titelloze album Steps Ahead (1985). Op Hearts & Numbers vinden we een hernieuwd arrangement van Pools.

De saxsolo

Saxofonist Michael Brecker (die in 2007 overleed) behoeft nauwelijks nog enige toelichting. Hij is één van de meest bestudeerde, bewonderde en opgenomen musici aller tijden.

Zijn solo op Act Natural is een goed voorbeeld van het bezielde, virtuoze spel van Brecker. Als je met minimale ingrediënten zo’n inspirerende saxsolo speelt, beschik je over buitengewoon veel inspiratie, intuïtie en bagage.

De nodige inspiratie haalt hij — naar eigen zeggen — uit de composities van Don Grolnick.

Met één akkoord tot zijn beschikking, en slechts begeleid door een eenvoudige Linndrum partij, zoekt Michael Brecker met Coltranesque energie naar springlevende, verrassende melodiëen met enorme harmonische uiteinden, om vervolgens als een koorddanser te balanceren over de typische Grolnick-changes. En goed terecht te komen!

Ook in de tweede solo beweegt hij zich even lyrisch en soepel door de jungle van jazz-harmoniëen, die hem om de oren vliegen. Zo transformeer hij iets wat op een saai popdeuntje lijkt tot een emotionele achtbaan, die niet alleen de saxofonist maar ook de meer harmonisch geörienteerde muziekliefhebber even naar adem laat happen.