Daar zit ik dan in mijn favoriete strandtent, met een stokbroodje zalm, een blikje cola en mijn first world problems. Niks aan de hand. Maar dan hoor ik ineens een steengoed soulnummer.
Als ik mijn telefoon bij de speaker houd, zegt Shazam: het is The Pain Gets A Little Deeper, een hitje uit 1966 van ene Darrow Fletcher. Nooit van gehoord.
De zanger was toen pas veertien. Zijn stem klinkt alsof hij elke ochtend zijn stembanden insmeerde met ruwe motorolie. Alsof hij zijn derde echtscheiding achter de kiezen heeft. En zojuist een kuur heeft afgemaakt tegen open tbc – een kuur die niet is aangeslagen. Maar veertien?
Ze zeggen dat Darrow Fletcher een soort muzikaal wonderkind was à la Stevie Wonder – maar wat zegt dat? Er zijn er zoveel. En er is maar één Stevie. Onze Darrow probeerde hierna een tweede hit te scoren, maar na The Pain Gets A Little Deeper bleef het stil. Hij raakte in de vergetelheid. Dat maakt de titel extra wrang. Leeft hij nog, zingt hij nog? Misschien is hij wel hondenkapper geworden in Oak Hill, West Virginia – je weet het niet.
Ik hoor u twijfelen. Er zijn toch wel meer van dit soort nummers gemaakt? Ja, daar heeft u een punt. En morgen bent u dit niemendalletje waarschijnlijk vergeten. Maar onderaan de streep is dit toevallig een heerlijk swingend nummer. En dáár krijgen we nooit genoeg van.
