Ik zit nietsvermoedend in mijn favoriete strandtent, met een stokbroodje zalm en een blikje cola on the side. Dan hoor ik ineens een steengoed soulnummer.
Ik houd mijn telefoon bij de speaker. Shazam zegt: het is The Pain Gets A Little Deeper, een hitje uit 1966 van ene Darrow Fletcher.
Nooit van gehoord.
Op Google lees ik dat hij veertien was tijdens deze opname. Zijn stem klinkt alsof hij elke ochtend zijn stembanden insmeert met ruwe motorolie. Alsof hij zijn derde echtscheiding achter de kiezen heeft. En zojuist een kuur heeft afgemaakt tegen open tbc – een kuur die niet is aangeslagen. Veertien?
Het verhaal gaat dat Darrow Fletcher een soort muzikaal wonderkind was à la Stevie Wonder – maar wat zegt dat? Er zijn er zoveel. En er is maar één Stevie.
Na The Pain Gets A Little Deeper probeerde Darrow een tweede hit te scoren, maar hij raakte in de vergetelheid.
Leeft hij nog, zingt hij nog? Misschien is hij wel hondenkapper geworden in Oak Hill, West Virginia – je weet het niet.
Er zijn toch wel meer van dit soort nummers gemaakt?
Ja, daar heeft u een punt. En morgen bent u dit niemendalletje waarschijnlijk vergeten. Maar onderaan de streep is dit toevallig een heerlijk swingend nummer.
En dáár krijgen we nooit genoeg van.
