Vanochtend viel mijn oor op het Adagio uit de 3e pianosonate (opus 2 nummer 3) in C majeur van Beethoven. Zo gruwelijk mooi.
Er zijn veel mooie uitvoeringen. En de verschillen zijn enorm. Fascinerend hoe dezelfde noten zó anders kunnen klinken. Omdat ik niet meteen kon kiezen, maakte ik een playlist met allemaal versies van hetzelfde adagio. Over Michelangeli en Gould heb ik al eerder geschreven, dus die mochten nu niet meedoen.
Lang Lang
De uitvoering van Lang Lang stak er bovenuit. Wereldberoemde Chinese pianist. Aardige gozer ook, volgens mij. Hij speelt visioniar, virtuoos, zeer gedetailleerd en begeistert. Hem bezig zien aan de piano is al leuk.
Grote vraag is: wáár zit hem dat nu in? Wat heeft de ene uitvoering waarbij je als betoverd zit te luisteren, terwijl je bij een andere uitvoering niets voelt. Er worden toch precies dezelfde noten gespeeld?
Het is de lijm tussen de noten, denk ik. Zo wordt het een verhaal. Lang Lang grijpt je bij je lurven. De luisteraar wordt geleid, meegenomen. Ik ben ervan overtuigd dat dit een diep verlangen is van de luisteraar: meegesleept worden door de muziek. Techniek staat altijd in dienst van de muziek. En de voordracht van Lang Lang is van een zeer zeldzaam soort kwaliteit. Wat dat dan precies is, weet ik niet. Misschien moet het een mysterie blijven. Maar wat het ook is, Lang Lang hééft het.
Helemaal mee eens; uitzonderlijke klasse!