Bij SRV denk ik aan die rijdende supermarkt die vroeger door de straat reed. Waarvan je aan het begin van de straat de bel al hoorde rinkelen.
De SRV-man kende alle buurtkinderen bij de voornaam, bracht alles naar je voordeur wat je nodig had: verse boodschappen, roddels en wereldnieuws.
Maar de letters SRV staan natuurlijk voor gitaarkoning Stevie Ray Vaughan.
Als hij speelt, doet er iets pijn. Muziek die niet een klein beetje pijn doet, voel je niet. Dat is geen muziek. Het maakt niet uit over welke ellende het gaat, als je maar érgens dwars doorheen gaat.
Hoe het klinkt? Dondert ook niet. Al bewerk je je gitaar met een electrische ijzerzaag, of drink je vóór het zingen een liter ruwe motorolie. Als het maar pijn doet. Anders is het geen blues.
Psychologen weten allang: van alle muzieksoorten is blues verreweg de meeste karaktervormende. Geloofwaardigheid is hierbij essentieel.
Als je niet minimaal een ziekte hebt meegemaakt in de categorie open tbc, of een scheiding met vechtpartijen en deurwaarders, of een levensbedreigende verslaving, mag je niet meedoen. Dan mag je geen blues spelen. Dat is de wet.
Stevie Ray Vaughan is in alle hierboven genoemde onderdelen een soort wereldkampioen aller tijden.
Iemand voor wie de grote pioniers van de blues een buiging maken. Iemand naar wie zelfs Jimi Hendrix graag een avondje ging luisteren.
SRV laat zijn gitaar gillen, janken en kreunen als een vrouw die overmeesterd wordt en niets liever wil dan dat.
Niet met gedichten, kaarsjes en romantische gevoelens, nee, Stevie beroert zijn Stratocaster alsof hij met zijn blote handen vanavond nog vier mammoettankers hoogstpersoonlijk de haven in moet loodsen.
De oerkracht in zijn vingers, de rake uithalen van zijn gitaar, de diepgewortelde roots in zijn timing. Stevie Ray Vaughan is de baas.
