Bij het horen van Everybody’s Got to Learn Sometime gaan mijn herinneringen automatisch terug naar 1980, de zomervakantie van Xanadu en New York, New York.
Deze tranentrekker is het enige nummer waar de Britse popgroep The Korgis noemenswaardig succes mee boekte. In Nederlandse Top 40 haalde Everybody’s Got to Learn Sometime de elfde plaats.
Het liedje werd in minder dan een kwartier geschreven door zanger James Warren – zijn stem doet denken aan John Lennon. Producer David Lord arrangeerde de strijkers, die sterk bijdragen aan het dramatisch effect. Dat de hoge vocale uithalen pijnlijk eenzaam klinken versterkt de tekst.
Muzikaal zit de song goed in elkaar. De vorm, de dynamiek, de variatie en de harmonieën suggereren dezelfde boodschap: een ingehouden emotionele achtbaan.
Het instrument dat de solopartij speelt is geen viool of synthesizer maar een 18-snarige Chinese guzheng, een soort citer. Hij lijkt op een gitaar zonder hals. Je zet hem als een klankkast voor je neer, zoals een pedal steel. Kom je zelden tegen in de popmuziek.
Maar heel even over die tekst.
Change your heart, look around you
Change your heart, it will astound you
I need your loving, like the sunshine
Everybody’s gotta learn sometime
Meer is het niet.
Dat deze informatievoorziening wat aan de zuinige kant is, is nog zacht uitgedrukt. Geen plot, geen karakters, geen conflict. Een tekst zonder kop of staart. Daar moeten we het mee doen.
Wordt de persoon die bezongen wordt hier vriendelijk doch dringend verzocht zijn hart (m/v) te veranderen? Het woord ‘loving’ laat geen twijfel: dit gaat over de liefde.
Everybody’s gotta learn sometime kan zowel slaan op diegene die het gebrek aan liefde moet incasseren, als op diegene die er zijn ogen voor sluit. Misschien nemen de Korgis voor het gemak aan dat de liefde verder geen handleiding of uitleg nodig heeft? Ik vraag me af wat mijn docent Nederlands zou vinden van deze mooiweer-poëzie.
Maar ook zonder diepgaande tekstuele analogieën en zonder emotionele routebeschrijving blijft het een prachtig liedje, dat blijft hangen.
Beck
De cover van Beck verdient wat mij betreft een groot compliment. Zelden werd met een cover de sfeer van het origineel geëvenaard, maar de eigenzinnige Amerikaan wist met zijn versie het liedje een hele nieuwe dimensie te geven. Chapeau.
Ook al is sentiment de reden, dat mag bij muziek nou eenmaal, voor mij is Everybody’s Got to Learn Sometime een klassieker.
Geef een reactie