Bij Rendezvous 6:02 uit 1979 vraag ik me af: kun je nog wel genieten van muziek als je een mysterie kunt verklaren?
Joe-kee
Ik groeide op in de jaren zeventig en tachtig, toen er ongelooflijk veel mooie muziek werd gemaakt. De radio stond de hele dag aan. Ik snuffelde regelmatig rond in de platenkast van mijn broer, die een goede muzieksmaak had.
Zo raakte ik bekend met Queen, The Eagles, Supertramp en nog veel meer moois. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Mijn levenslange liefde, nee: obsessie voor muziek was niet meer te stoppen.
Eén zo’n pareltje uit 1979 is Rendezvous 6:02.
De band UK was een soort supergroep van virtuoze muzikanten die elkaar kenden van Yes en Zappa. Als ze een plaat hadden gemaakt, was de band alweer van samenstelling veranderd. Mij maakt zoiets niet uit: als het maar leidt tot mooie liedjes.
Het album Danger Money van UK vond ik in eerste instantie niet bepaald toegankelijk. Mijn jonge oren hielden niet van ingewikkelde maatsoorten. Ik was nog van New Kid in Town. Van vier in de maat en een paar kampvuurakkoorden. Liedjes met mooie teksten, een kop en een staart.
Ook hun intellectuele statement kwam niet bij mij binnen – die van bijvoorbeeld 10cc toen al wel.
Mysterie
Toch maakte Rendezvous 6:02 veel indruk. En nu ik het – vijfendertig jaar later – met ‘geschoolde’ oren terugluister weer.
Mijn brein probeerde het mysterie te verklaren. De arpeggio’s in de pianoriff, de harmonische variaties en de schitterend gezette koortjes zijn buitengewoon spannende, hypnotiserende elementen.
Ook de tekst hult zich in raadsels. Door de steeds terugkerende 7/16 maatsoort heb je steeds het gevoel dat de poten onder je fauteuil vandaan worden gezaagd en voor je het weet bevind je je in een bridge, waar je als een soort LSD-achtbaan in wordt meegezogen. Niet veel later: BAM. Einde.
Nog een keer luisteren. En nog een keer. Lyrische, avontuurlijke en schitterend uitgevoerde muziek die na ruim vier decennia nog steeds fascineert, betovert en aanspreekt.
Ik moet het destijds geweten hebben en ik realiseer me het anno 2014 opnieuw: muziek is een mysterie. Een móói mysterie. Dat moet je niet willen verklaren, maar lekker over je heen laten komen.
Hup, in de achtbaan en gáán.
Leuk stukje!
Helemaal mee eens, Tom. Bedankt voor dit mooie stukje.
Fascinerend nummer. Misschien wel het mooiste nummer aller tijden! Zowel qua sfeer als muzikaal een hoogstandje. Dit blijft een topfavoriet van mij.
Die bijzang in het refrein met een mooi klinkende dissonant: schitterend!
Ook die bridge – een soort 10/8 verdeeld in in 3/2/2/3 – is meesterlijk.
Tom ken je “Notting to Loose” ook van UK?
Ook van Danger money?
Niet op spotify, hoe gek zijn we geworden.
Ha die Frank, ‘Nothing to lose’ staat hier ook in de kast, op hetzelfde album. Geweldig nummer! Daarom doe ik mijn cd’s ook niet weg 🙂
Tom,
Je verhaal is zo herkenbaar. Muzikaal gezien ben ik opgevoed door m’n zus en broer , resp. 6 en 3 jaar ouder. We gaan nog steeds gezamelijk naar concerten, alle grote bands van de ’70/’80, maar ook de nieuwere (bijv. Within Temptation, Kensington, Muse) hebben we gezien. UK helaas niet. Overigens heten The Eagles volgens mij gewoon ‘Eagles’.
‘Music was my first love, and it will be my last’ is ons uit het hart gegrepen…
Jan
“Rendezvous 6:02” habe ich vor vielen Jahren mal in einem Spielfilm über einen Aussteiger als Begleitmusik
gehört – einer meiner Lieblingssongs …. Auch “Revelation”
von Santana war in diesem Film zu hören…
Ich wäre über Hinweise dankbar, wie dieser Film
heißt… würde ihn gerne nochmal sehen….
De betekenis.
Ik neem aan dat er meerdere verklaringen zijn voor de tekst, maar ik denk dat het te maken heeft met de dood, een afspraak met de dood, het noodlot indien gewenst.
Waterloo station had een speciaal spoor voor de doden, de necropolis-lijn.
Deze vervoerde de doden van London naar een grote begraafplaats. In 1941 viel daar een aantal bommen op, en kort na de oorlog is het hele spoor gesloopt.
Verder is er een “hooded face”, wat in mijn beleving ijzeren hein is, vaak afgebeeld in een lange mantel en een ruime capuchon, die hem wenkt en vertelt dat er voor hem nog één rit is.
Verder komt het me voor dat de dood als een vriend wordt gezien die hem een gunst verleend.
Mogelijk een britse militair die tien jaar na de oorlog, wellicht door PTSD zelfmoord pleegt.