Op een feestje, midden in een gesprek, hoor ik muziek: ergens uit een Bluetooth-speakertje komt hele goeie jazz. Wat het precies is, kan ik niet horen. Het is te zacht.

Langzaam trekt de muziek mij als een magneet uit het gesprek. Ten overstaan van mijn gesprekspartner begin ik lichtjes en goedkeurend mee te swingen. Alsof mijn hoofd aan de hihat van de drummer vastgeplakt zit.

Ah, de blazers! Met grote moeite pak ik de draad weer op van het gesprek. Dit is topsport jongens. Niets gemist gelukkig. Wahaa, een drumfill! Ik probeer niets te laten merken, maar langzaam ga ik kopje-onder in deze hele situatie. De muziek is gewoon te sterk.

Voor de derde keer in een tijdsbestek van nog geen 30 seconden gaan mijn ogen op zoek naar de telefoon waar deze playlist vandaan komt. Gevonden. Maar de lettertjes op het scherm zijn te klein. Iets van een hoes, een titel of een artiestennaam? Een glimp? Maar het is tevergeefs – ik wil even gaan kijken. Ik moet. Maar dat kun je niet maken, spreek ik mezelf toe; er probeert iemand een gesprek met je te voeren.

Als de saxolo zijn intrede doet, is dat de officiële genadeklap. Ik hoor het meteen: dat is Stanley Turrentine. Met een sound als een stanleymes — dat waarschijnlijk naar hem is vernoemd — snijdt zijn feestelijke saxofoonspel door de speakertjes. Mijn hart maakt een vreugdesprong.

Nu ben ik niet meer te houden. Ik loop weg, ruk de Spotify-telefoon uit de houder, zodat ik kan zien van welke plaat het is. De muziek stopt en iedereen kijkt mij verschrikt aan.

Chili Peppers van Duke Pearson.

Mijn gesprek is inmiddels afgelopen. Maar die track, die heb ik. Die neemt niemand mij meer af.