Ogen dicht? Oké. Dit moet je even horen. Komt-ie.
Eerst een Hammond-orgel.
Het gorgelt een beetje. Dat begint goed.
Dan een mannenstem die door de kamer galmt. Is dat Ray Charles?
Nee, deze jongen is zeventien en hij heet Steve Winwood.
Dit is een live-opname uit 1967. Nog niet eens volwassen zingt hij hier Georgia on my mind met de Spencer Davis Group. Zo doorleefd als hij hier klinkt, ongelooflijk.
Van die hele Spencer Davis hebben we weinig meer gehoord. Steve Winwood kende ik van While You See a Chance. Hij speelt hierop alle instrumenten zelf: drums, orgel, bas- en andere synthesizers, piano. En ook de koortjes.
Een liedje uit 1981. Toen ik op vrijdagmiddag klaarzat voor de Top 40, om mijn favoriete liedjes op te nemen. Met één vinger op de ‘play’ knop en de andere op ‘record’.
Was alles toen beter? Welnee. Maar liedjes met sterke melodieën en mooie harmonische vondsten vielen in 1981 elke week als rijpe appels van de boom.
‘Are you still free? Can you be?‘ vraagt Steve ons – terecht.
En dan dat stuk met die stijgende baslijn. Je voelt hem opstijgen. En nog een keer, en nog een keer. Zoiets geeft hoop.
Zou iedereen dit net zo mooi vinden als ik? Ik kan me het moeilijk anders voorstellen. Als je de spanning zó weet op te voeren in een nummer, terwijl de tekst je meeneemt op het diepe, intense verlangen naar persoonlijke bevrijding, dan ben je een groot artiest.
Winwood bewijst dat muziek een handreiking is om op ontdekkingsreis te gaan. Om daarna nooit meer om te kijken. Door hem heb ik even heimwee naar 1981. En hoop voor de toekomst.
Dat zoiets kan hè, met een liedje?
