Begin jaren negentig, toen het Internet nog van hout was, leerde ik Mijke kennen op het conservatorium in Den Haag. Ze was een populaire, vroegvolwassen zangeres met een modern, warm en wendbaar geluid. Of je het nu jazz of pop moet noemen, dat weet ik eigenlijk nog steeds niet.
Ik speelde jaren mee in haar bandje. Leuk, samen met Maurice Rugebregt op gitaar, Jo Didderen op bas en Rob Sprinkhuizen op drums. We hebben veel gespeeld, een hoop lol gehad, en in 1992 een mooie cd gemaakt. Na mijn vertrek heeft de band nog een tijd doorgespeeld met de geweldige Stanislav Mitrovic op sax en basklarinet.
Toen werd het 15 jaar stil rond Mijke. Ze ging andere dingen doen, zoals kinderen krijgen, tv- en radio-programma’s maken en directeur worden van Jazz Internationaal Rotterdam. Beetje flauw excuus natuurlijk. Maar ze heeft de draad van het zingen weer opgepakt: begin 2011 maakte ze het album Loeven — en ik mocht er nog op meespelen ook.
Mijke zingt haar popliedjes met Nederlandse teksten die mij tussen de ogen raken. Authentiek, kwetsbaar en warm. Over wat ze ziet, wat ze voelt, waar ze aan twijfelt. Over zware en lichte onderwerpen. Over dromen en illusies. Over antwoorden, over vragen. Prachtig verwoord en bezongen. Soms als Rotterdamse. Soms als moeder. Dan weer als rasartiest. Maar altijd als zichzelf. En daar heb ik heel veel bewondering voor.
Loeven is een prachtig en stoer document van een supermuzikale vrouw die midden in het leven staat – ook al zingt ze zelf ergens: ‘Ik leef er net een beetje naast’.
