Ik vroeg Jules Deelder naar zijn favoriete tenorsaxofonist. Dat leidde tot een gedenkwaardig gesprek.
Het zaterdagavond half twaalf, wanneer ik bezweet van het podium afkom in Porgy & Bess (Terneuzen). Het is een soort mini-festival met meerdere artiesten op één avond. Boven, in de gezamenlijke kleedkamer kom ik Jules Deelder tegen. Hij gaat zo optreden. In de kamer ernaast hoor ik Boris van der Lek inspelen. Jules geeft me een compliment over mijn optreden en ik zeg: “Weet je dat ik les heb gehad van Boris?”. Dat vindt-ie wel interessant. Ik vertel dat ik vijftien was, en Boris hoorde. Hij speelde net als Ben Webster. Dat ik Jules zag spelen met Herman Brood, op school, in The Duke en in het theater met die geweldige Ger Sax.
Ik bedank Jules — geen idee hoeveel tijd ik nog heb, hij moet zo op — dat ik door zijn optredens, boeken en gedichten verder ben gaan luisteren. Dankzij hem verdwenen Tony Fruscella, Dodo Marmarosa en Eric Kloss uit de obscuriteit en werden het voor mij helden. Als Jules dat hoort, leeft hij op. We kletsen nog wat over onbenullige details waar jazzfreaks nou eenmaal over praten, zoals alternate takes, de sound van Rudy van Gelder en of ze nou beter speelde mét of zonder speed. Dan vraag ik: “Wie is je favoriete tenor?”
Meteen zegt hij: “Mobley“.
Rollins vond-ie ook wel goed. Coltrane vindt-ie niks. Ik moet lachen. Dat we van smaak verschillen, is in dit geval alleen maar leuk. Jules beschrijft het allemaal prachtig. “En ken je dat verhaal van Someday my prince will come“, vraag ik. “Dat Miles net Mobley heeft ingehuurd, maar eigenlijk liever met Coltrane wilde spelen. In de studio, tijdens de opname, laat hij Coltrane nog even een saxsolo inspelen, ná Mobley. Wat een actie! Het schijnt dat Miles Mobley maar saai vond.”
Daarop antwoordt Jules gedecideerd: “Miles moet zijn bek houden!”
Geweldig Tom