Bruce Springsteen stáát ergens voor. Voor een heleboel dingen waar ik ook in geloof: eerlijkheid, mensen, samen de schouders eronder. Een beetje de Dirk Kuijt van de rockmuziek. Afgelopen jaar kwam Bruce ook regelmatig in het nieuws vanwege zijn kritiek op Trump. Hij maakte er zelfs een nummer over: Don’t tell me a lie and sell it as a fact. Bruce doet dat erg goed. Mooie kerel.
Tijdens een van zijn stadionconcerten in 2013 gebeurt er iets leuks. Zoals altijd, vraagt hij zijn publiek om verzoeknummers op een spandoek te schrijven. Daarvan kiest hij er eentje uit, die hij vervolgens met de band zal spelen. Op een van de borden verschijnt de titel C’est La Vie (You Never Can Tell), een Chuck Berry klassieker. Wat er dan gebeurt is geweldig.
‘We haven’t played this one since we were sixteen‘, zegt Bruce. Eerst even samen zoeken naar de melodie en de toonsoort. Ten overstaan van tienduizend man publiek wordt er op het podium wat gespeeld en heen en weer geroepen. De band speelt een stukje, het rammelt en het duurt even. ‘Oh man, give me a capo!’, roept Bruce nog. Hij zingt de lijntjes voor aan de blazers. En het publiek helpt mee. En dan is het klaar.
Het lukt. Overal gejuich en opwinding. Bruce geeft iedereen het gevoel dat-ie hoogstpersoonlijk medeverantwoordelijk is voor dit succes. Een heerlijke ontlading volgt. Hij zet gelijk zijn bandleden nog even in het zonnetje. Prachtig.
Als Bruce zich ooit nog verkiesbaar stelt, zou ik het wel weten. Bruce for President!
Geef een reactie