Op tv zag ik een fragment van het kunstschaatsen op de Olympische Spelen. Een Koreaans duo was aan de beurt: Ryom Tae-ok en Kim Ju-sik. Toen ze begonnen, voelde ik het meteen. Kijken ze gewoon blijer dan de anderen, of bewegen ze mooier? Er is iets met deze twee. Ze doen dit zo mooi sámen, zo lief en sierlijk. Ik keek de kür helemaal uit – dat doe ik anders nooit. Dat deed me denken aan trombone: je kijkt er nooit naar om, totdat je ineens iemand tegenkomt die het écht heel goed kan.
Midden in de kür gebeurde het. De gitaar van Jeff Beck die tot dat moment gemoedelijk wat op de achtergrond begeleidde zette aan. Hij deed het ijs trillen. Beck speelde A day in the life van The Beatles van zijn album Live in Tokyo uit 1999 – dat ik verdorie nergens kan vinden.
Maar het geluid en de melodie kwamen groots en genadeloos binnen. Die huilende noten en dan ook nog zo’n schurende gitaarsound. Vooral wanneer Beck in het tweede deel een oktaaf hoger gaat. Magisch!
Jeff Beck en schaatsen. Bedenk je toch niet?
Geef een reactie