Altijd leuk wanneer John Coltrane weer even in het nieuws is. Aanleiding deze keer was de film Chasing Trane, met muziek en beelden van de iconische saxofonist die nog nooit eerder zijn uitgebracht. Deze documentaire is NU te zien op Netflix.
Over het spel, het werk, het persoonlijke verhaal en de spiritualiteit van Coltrane is al zoveel gezegd en geschreven. Dit jaar is het vijftig jaar geleden dat hij overleed; zijn muziek wordt nog steeds op grote schaal bewonderd, genoten en gevierd. Dat doet me deugd. De aandacht voor Chasing Trane onderstreept de reikwijdte van zijn muziek en van zijn boodschap. Niet dat iemand daar ooit aan twijfelde. Ik bestudeer John Coltrane intensief (en beroepsmatig) vanaf mijn 17de en hoewel ik bijna alles prachtig vind, bekruipt me tijdens het kijken een ongemakkelijk gevoel.
Chasing Trane biedt geen nieuwe feiten of verrassende invalshoeken. Er wordt ook niet diep ingegaan op zijn muzikale keuzes. Bill Clinton vind ik sympathiek, maar waarom uitgerekend híj zo nodig moest worden geïnterviewd is mij een raadsel. Liever had ik wat meer inzichten meegekregen van serieuze muzikale geestverwanten – mensen als Charles Lloyd en Branford Marsalis – die Coltrane’s muziek van diepgang of betekenis zouden voorzien, in plaats van een herhaling van wat we doorgaans al weten. Daar staat tegenover dat er heel wat zwaargewichten aan het woord komen: Sonny Rollins, Jimmy Heath, Benny Golson en Wayne Shorter.
Wie de introverte stem van Coltrane kent uit interviews, zal zich waarschijnlijk lastig kunnen verplaatsen in de stem van Denzel Washington — hoe hoog ik hem als acteur ook heb zitten. De geluidsfragmenten zijn te kort om de spanning die Coltrane’s muziek zo kenmerkt, in alle rust uit te serveren. De film lijkt daardoor wat haastig gemonteerd. Zo komt de kijker niet bepaald tot een verheffende ervaring.
Met de subtitel ’the definitive documentary’ pretendeert Chasing Trane heel wat, maar uiteindelijk voegt de film weinig nieuwe informatie toe. Maal je daar niet om, of ben je nog relatief onbekend met zijn werk en zijn verhaal, dan is Chasing Trane natuurlijk prachtig. Zeven kwartier genieten van de bezielde klanken van je favoriete visionaire virtuoos. Time well spent.
Geef een reactie