Er zijn van die melodieën die, als je ze eenmaal hebt gehoord, je nooit meer loslaten. De Pavane van Fauré is er zo een.
Die komt en gaat daarna nooit meer weg.
Enkele jaren geleden hoorde ik ‘m weer eens, heel onverwachts, in de film Il Divo (aanrader trouwens).
Een betoverende melodie, die je meeneemt. Waarnaartoe? Ja, dat is elke keer een verrassing. Een goede melodie laat alles over aan de verbeelding van de luisteraar.
Fauré — door wie de ‘jongeren’ Debussy en Ravel zich lieten inspireren — volgde het gedachtengoed van Camille Saint-Saëns, van wie hij ook les had: romantisch maar ook klassiek.
Fauré werd vooral bekend door zijn Requiem. En dat is prachtig, en dankzij Fauré’s zonnige opvatting over de dood, niet zo zwaar op de maag als de meeste requiems / requië / requiae(?).
Hieronder de schitterende Pavane.
Geef een reactie