Bij Rendezvous 6:02 uit 1979 vraag ik me af: kun je nog wel genieten van muziek als je een mysterie kunt verklaren?
Joe-kee
Ik groeide op in de jaren zeventig en tachtig, toen er ongelooflijk veel mooie muziek werd gemaakt. De radio stond de hele dag aan. Ik snuffelde regelmatig rond in de platenkast van mijn broer, die een goede muzieksmaak had.
Zo raakte ik bekend met Queen, The Eagles, Supertramp en nog veel meer moois. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Mijn levenslange liefde, nee: obsessie voor muziek was niet meer te stoppen.
Eén zo’n pareltje uit 1979 is Rendezvous 6:02.
De band UK was een soort supergroep van virtuoze muzikanten die elkaar kenden van Yes en Zappa. Als ze een plaat hadden gemaakt, was de band alweer van samenstelling veranderd. Mij maakt zoiets niet uit: als het maar leidt tot mooie liedjes.
Het album Danger Money van UK vond ik in eerste instantie niet bepaald toegankelijk. Mijn jonge oren hielden niet van ingewikkelde maatsoorten. Ik was nog van New Kid in Town. Van vier in de maat en een paar kampvuurakkoorden. Liedjes met mooie teksten, een kop en een staart.
Ook hun intellectuele statement kwam niet bij mij binnen – die van bijvoorbeeld 10cc toen al wel.
Mysterie
Toch maakte Rendezvous 6:02 veel indruk. En nu ik het – vijfendertig jaar later – met ‘geschoolde’ oren terugluister weer.
Mijn brein probeerde het mysterie te verklaren. De arpeggio’s in de pianoriff, de harmonische variaties en de schitterend gezette koortjes zijn buitengewoon spannende, hypnotiserende elementen.
Ook de tekst hult zich in raadsels. Door de steeds terugkerende 7/16 maatsoort heb je steeds het gevoel dat de poten onder je fauteuil vandaan worden gezaagd en voor je het weet bevind je je in een bridge, waar je als een soort LSD-achtbaan in wordt meegezogen. Niet veel later: BAM. Einde.
Nog een keer luisteren. En nog een keer. Lyrische, avontuurlijke en schitterend uitgevoerde muziek die na ruim vier decennia nog steeds fascineert, betovert en aanspreekt.
Ik moet het destijds geweten hebben en ik realiseer me het anno 2014 opnieuw: muziek is een mysterie. Een móói mysterie. Dat moet je niet willen verklaren, maar lekker over je heen laten komen.
Hup, in de achtbaan en gáán.
Geef een reactie