Ik pak een blikje uit de koelkast van een of ander tankstation, wanneer mijn gedachten afdwalen naar mijn lieve vrienden Danny en Marleen, die zojuist met het overlijden van Hans Vermeulen een dierbare vriend zijn verloren. Ik denk aan de vluchtige ontmoeting die ik ooit met hem had.
Hans Vermeulen had een kamerbreed charisma. Een grote, royale man, die liever niet teveel opviel. Maar dat was onmogelijk – met zo’n prettige stem en zo’n warme uitstraling. Iedereen hield van hem, dat was duidelijk.
Als ik muziek hoor op de speakers van het door oergezellige TL-buizen verlichte bezinestation, veer ik op. Het is The Eyes of Jenny.
Zo’n twee minuten sta ik aan de grond genageld, verbaasd over dit merkwaardige toeval maar ook meteen verwonderd: in 1981 was dit liedje dagelijks op de radio. Toen er nog mooie Nederlandse liedjes werden gemaakt.
Ik wist de akkoorden nog, de gitaarlijntjes, de bas. Ook al had ik het veertig jaar niet gehoord. Ik zong het refrein mee alsof het gisteren was. Wat een bloedmooi nummer. Hans Vermeulen was een geweldig talent.
Sterkte Danny en Marleen. Wat zullen jullie hem missen.
Geef een reactie